Lilith

Czy mogła coś zrobić?
Pewnie. Mogła mu pomóc. Może wtedy by zdążył wyjść z innymi. Mogła go dobić, zanim dopadł go pająk. Mogła spróbować dosięgnąć pająka, który go załatwił, albo któregoś z “czarnuchów” trzymających ich w szachu. Miała w ręku czyszczak. Miała czyszczak i patrzyła jak dobrze się bawią gdy konał! Cholera, mogła spróbować! Dlaczego tego nie zrobiła?! Durne pytanie. Dlaczego?

Może jej ciało, tak jak ciało człowieczego czarodzieja i nieszczęsnego elfa rozrywane byłoby teraz i pożerane przez pająki? Może zostałaby z rozprutym brzuchem tam pod klatką, ku uciesze czarnych degeneratów. Miała czyszczak. Chętnie wykastrowałaby nim chociaż jednego z nich. Zanim by ją wyflaczyli, bo wyflaczyliby na pewno. I nikt z tamtych, podobnie jak ona sama nie ruszyłby palcem. Staliby i się gapili. Jak cielęta. Jak niewolnicy. Nie było po co się oszukiwać. Już udało się czarnym zwyrodnialcom zrobić z nich zastraszonych niewolników. Z niej też. Nawet nie zaprotestowała, kiedy przyszło jej oddać narzędzia. Otrzeźwiała dopiero w klatce i dopiero wtedy zaczęła używać szarej masy, która tkwiła pod jej rogatą czaszką. Jakby obudziła się z koszmarnego snu.
I wcale nie była z tego powodu szczęśliwa. Wolałaby pozostać w stanie otępienia, który właśnie powoli mijał.

Była słaba. Od miesiąca nie zjadła nic porządnego. A forsowny marsz przez podziemia wyssał z niej całą energię. Jej ostatnie resztki straciła chyba w pajęczarni. Osunęła się pod ścianą klatki, opierając plecy o zimne kraty i gapiąc się bezsensownie w przestrzeń. Najchętniej położyłaby się teraz plackiem, zasnęła i obudziła dopiero za sto lat. Albo wcale. Niewolnica. Psiakrew! Diablica z duszą niewolnicy. Śmiechu warte. I pewnie nawet by się roześmiała, gdyby miała siłę.
Gdyby miała choćby trochę sił, to może nawet nawrzeszczałaby na Drągala. Velesa, czy jak mu tam. Jak w takiej chwili mógł myśleć o jedzeniu?
Pewnie mógł, ale po co o tym tak głośno gadał? Przez niego poczuła, jak wnętrzności zwijają się jej w jeden wielki precel. Aż jęknęła, ściśnięta przemożnym uczuciem głodu.

- Zamilcz! - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Sadysta cholerny.

 

__________________
"Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?)