| Falmwit nie popierał tego, że został potraktowany jak dziecko i uszczypany w policzek, jednak co miał zrobić ? Było już za późno. Mimo dziwnego mrowienia w poliku udał się na śniadanie. Ku jemu zdziwieniu po jedzeniu poczuł takie samo uczucie jak po uszczypnięciu. To był znak, że coś się tutaj dzieje, musiał się dowiedzieć co. Gdy tylko siostry wyszły aby wynieść awanturników ten czmychnął za nimi aby dostać się na dwór. Usłyszał wcześniej jak mówiły coś o jakimś ptaszysku i był pewien, że to Dziobak.
Gdy był już na dworze rozejrzał się wkoło wypatrując przyjaciela, nie znalazł go więc postanowił go zawołać. Na zawołanie kruk zareagował momentalnie, zjawił się w kilka sekund kracząc radośnie.
- Ciebie też dobrze widzieć Dziobak, powiedz mi co się ze mną stało? Jak się tutaj znalazłem i czemu jestem poobijany. Nic nie pamiętam, w środku jest jeszcze więcej przedstawicieli różnych ras i wszyscy mamy takie same rany i nic nie pamiętamy. Powinieneś coś widzieć i pamiętać, więc mi powiedz.
W tym momencie niziołek czekał na sprawozdanie od swojego towarzysza, gdy tylko ten skończy krakać zamierza albo od razu uciekać albo powiadomić resztę i dopiero uciec. Nigdy nie wiadomo co w tym miejscu może się dziać.
__________________
"Widzieliście go ? Rycerz chędożony! Herbowy! trzy lwy w tarczy! Dwa srają, a trzeci warczy!" |