Jak się okazało prawie każdy był po zęby uzbrojony. W nagłej sytuacji trzech z czterech towarzyszy potrafiło mieć w mgnieniu oka broń, gorszą bądź lepszą, ważne, że coś, co strzela. Dźwięk, który z biegiem czasu dał się słyszeć bliżej po kilku minutach ucichł.
Adam i Mateusz bacznie obserwowali, co się dzieje w oddali, ale niestety nie byli niczego pewni poza tym, że coś tam łazi. Coś ewidentnie ocierało się o gałęzie drzew, długie nasłuchiwanie pozwoliło ustalić, że prawdo podobnie nie jest to jedno zwierzę, a kilka. Byli oni na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewni, że są to dziki, które ryją w ziemi, a nawet czasem powarkują.
Igor szybko uporał się z bólem głowy, zapalił latarke która pozwoliła trafnie sprecyzować, co w trawie piszczy. Były to właśnie dziki.
Piotr wyglądał na opanowanego, nawet teraz żartował, wyglądał na osobą, która czuła się w żywiole. Co prawda dało się zauważyć, że co jakiś czas spogląda na towarzyszy, ale reprezentował sobą osobę pewną.
Wszyscy byli w miarę cicho, co ułatwiało, aby cokolwiek więcej usłyszeć. W ułamku sekundy, jeden z dzików się spłoszył i groźnie spojrzał na grupkę ludzi, być może na światło bijące z latarki i zaczął biec w ich kierunku. Nie był ogromny, nie był to tak na prawdę nawet wielki. Był porostu duży. Oczywiście było to dziwnym faktem, aby miał ot tak zaatakować, ale, tak właśnie biegł prosto w miejsce gdzie rozbito namioty. Biegł jak oszalały, trudno było powiedzieć czy było to wściekłe zwierzę, czy może przed czymś uciekało. Jeśli nawet nie widziało to zwierzę grupy ludzi wcześniej to teraz, z pewnością już dostrzegło ich obecności.