lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Junior · 05-02-2007, 20:22

Belizario odłożył telefon na kredens. Chwile jeszcze rozpamiętywał echo minionej rozmowy. Kobieta zdawała się miła i doświadczona. Jej głos mógł świadczyć bardzo pozytywnie. Dobra, trochę naiwna ciotka. Uprzejma, zwracająca uwagę na konwenanse. Zapewne kolejna wróżka z Verben, która nawąchała się kwiatów i sądzi że wszystko będzie dobrze. Ale może trochę tę swoją magią ma rację? Jednego można być pewnym – magia pozwala na wiele. Błędem jest zakładać że zwariowana ciotka z Verben nie potrafi roztaczać w koło siebie aury spokoju i harmonii. A co lepsze – ta aura może zlewać się z rzeczywistością.

Mężczyzna zgarnął naczynia do zmywarki, poczym zrezygnował z robienia dalszych porządków. Czego by nie powiedzieć o Lili, dziewczyna była porządna. Nawet w tych okolicznościach pozostawiła po sobie względny porządek.

Machinalnie chwycił paczkę Lucky Strikeów i zapalił papierosa. Zaciągnął się z lubością kiedy zadzwonił telefon.
- Witam ponownie, tu Purcell - kobieta przywitała się grzecznie – Wie pan, gdzie jest Elysian Park? Mieszkam tuz przy nim Princeton Ave 54. Zapraszam do siebie, bo pogoda nie bardzo umożliwia mi podróże po mieście.
Belizario zaśmiał się swobodnie. Szybko jednak zmitygował się i odezwał się, wciąż rozbawiony:
- Oczywiście
Poczym rozłączył rozmowę. Przemiła kobieta. Znak zaufania? A może lenistwa? Istotnie pogoda nie zachęcała do podróży. Podszedł do okna. Strumienie deszczu z impetem atakowały balustrady, krzesając miriady strużek. Które przemierzały czasoprzestrzeń w te i wobec. Przez niedomknięte okno wyczuwalny był chłód i wszechogarniająca wilgoć która powoli opanowywała wszystko. Belizario przymknął oczy i wciągnął w nozdrza powietrze delektując się chwilą .Szybki gest sprawił że w pokoju zagościła dyskretnie, acz stanowczo Tantz Schul. Ballet d´action Mauricio Kagela. Mężczyzna uśmiechał się szeroko, kiedy z każdą nutą odczytywał przesłanie baletu. Przed zamkniętymi oczyma przebiegały wspomnienia minionego wieczoru. Gesty, słowa, wspomnienia. Dzisiejszy poranek. Uśmiech Lili. Jej odczucia, gesty, grzanki. Słowa które padły. Mail, telefon, Francis. Za każdą nutą, z każdym uderzeniem kropli, z każdym biciem serca, Belizario odnajdywał spokój i zrozumienie. Dystans do minionych chwil.
- Brawo – skłonił się w stronę głośników – Miałeś rację mistrzu

***

Winda mknęła na sam dół. Machinalnie odnajdywał w kieszenie najpotrzebniejsze rzeczy. Ulubione dropsy, klucze od samochodu, portfel, chusteczki, nieodzowny notatnik... Drzwi otworzyły się ukazując hale parkingu przynależnego do wieżowca. Ruszył aleją samochodów już teraz przeklinając w duchu warunki drogowe. A także składany dach i angielski nawiew, który gwarantował wilgoć wewnątrz pojazdu i zaparowane szyby. Chwilę później odnalazł zaparkowane V4 i bez zbędnej brawury wrzucił bieg na Princeton Ave 54

05-02-2007, 20:22	#24
Junior Reputacja: 1	Belizario odłożył telefon na kredens. Chwile jeszcze rozpamiętywał echo minionej rozmowy. Kobieta zdawała się miła i doświadczona. Jej głos mógł świadczyć bardzo pozytywnie. Dobra, trochę naiwna ciotka. Uprzejma, zwracająca uwagę na konwenanse. Zapewne kolejna wróżka z Verben, która nawąchała się kwiatów i sądzi że wszystko będzie dobrze. Ale może trochę tę swoją magią ma rację? Jednego można być pewnym – magia pozwala na wiele. Błędem jest zakładać że zwariowana ciotka z Verben nie potrafi roztaczać w koło siebie aury spokoju i harmonii. A co lepsze – ta aura może zlewać się z rzeczywistością. Mężczyzna zgarnął naczynia do zmywarki, poczym zrezygnował z robienia dalszych porządków. Czego by nie powiedzieć o Lili, dziewczyna była porządna. Nawet w tych okolicznościach pozostawiła po sobie względny porządek. Machinalnie chwycił paczkę Lucky Strikeów i zapalił papierosa. Zaciągnął się z lubością kiedy zadzwonił telefon. - Witam ponownie, tu Purcell - kobieta przywitała się grzecznie – Wie pan, gdzie jest Elysian Park? Mieszkam tuz przy nim Princeton Ave 54. Zapraszam do siebie, bo pogoda nie bardzo umożliwia mi podróże po mieście. Belizario zaśmiał się swobodnie. Szybko jednak zmitygował się i odezwał się, wciąż rozbawiony: - Oczywiście Poczym rozłączył rozmowę. Przemiła kobieta. Znak zaufania? A może lenistwa? Istotnie pogoda nie zachęcała do podróży. Podszedł do okna. Strumienie deszczu z impetem atakowały balustrady, krzesając miriady strużek. Które przemierzały czasoprzestrzeń w te i wobec. Przez niedomknięte okno wyczuwalny był chłód i wszechogarniająca wilgoć która powoli opanowywała wszystko. Belizario przymknął oczy i wciągnął w nozdrza powietrze delektując się chwilą .Szybki gest sprawił że w pokoju zagościła dyskretnie, acz stanowczo Tantz Schul. Ballet d´action Mauricio Kagela. Mężczyzna uśmiechał się szeroko, kiedy z każdą nutą odczytywał przesłanie baletu. Przed zamkniętymi oczyma przebiegały wspomnienia minionego wieczoru. Gesty, słowa, wspomnienia. Dzisiejszy poranek. Uśmiech Lili. Jej odczucia, gesty, grzanki. Słowa które padły. Mail, telefon, Francis. Za każdą nutą, z każdym uderzeniem kropli, z każdym biciem serca, Belizario odnajdywał spokój i zrozumienie. Dystans do minionych chwil. - Brawo – skłonił się w stronę głośników – Miałeś rację mistrzu *** Winda mknęła na sam dół. Machinalnie odnajdywał w kieszenie najpotrzebniejsze rzeczy. Ulubione dropsy, klucze od samochodu, portfel, chusteczki, nieodzowny notatnik... Drzwi otworzyły się ukazując hale parkingu przynależnego do wieżowca. Ruszył aleją samochodów już teraz przeklinając w duchu warunki drogowe. A także składany dach i angielski nawiew, który gwarantował wilgoć wewnątrz pojazdu i zaparowane szyby. Chwilę później odnalazł zaparkowane V4 i bez zbędnej brawury wrzucił bieg na Princeton Ave 54