| Larandal czuł się nieco zawiedziony, że nic już ciekawego nie udało mu się odkryć na zewnątrz. Więc zdecydował, tak jak cała reszta, wejść do środka. Kiedy wepchnięto mu list do rąk, na początku czuł się lekko zdezorientowany, ale po chwili zorientował się, że jest tu jedyną osobą, która może przeczytać ten list. Ucieszył się z tego, że jest taki ważny. Jednak szczęście nie potrwało długo, z każdym kolejnym czytanym zdaniem, jego ręce zaczęły coraz bardziej się trząść a głos załamywać. Jednak udało mu się doczytać do końca. Oczywiście, każdy z tu obecnych przeczuwał niebezpieczeństwo, ale Larandal miał cichą nadzieję, że to wszystko to wielka przesada! Niestety, wątpliwości rozwiały się właśnie w tym momencie. Pewnym było, że to ci ludzie pisali w elfickim języku. Jak można tak plugawić eltharin?! Pewnie to ich sposób na utrudnienie innym ludziom dostępu do ich tajnych informacji. To wszystko musi ujrzeć światło dzienne!
-Panie Otto, ma pan rację. Z tym podpaleniem to bardzo dobry pomysł! Zabierzmy tylko kuszę, miecz i szatę, to wszystko na pewno bardzo nam pomoże!- w pewnym momencie coś jednak ruszyło elfa- Chwileczkę… w liście wspomniano coś o elfie z Plemienia Wilka… a… jeśli on wciąż żyje i teraz tam na dole mają zamiar zamordować go w swym plugawym rytuale? Przecież nie możemy go tak zostawić! Nie jestem doświadczonym wojownikiem, ani wędrowcem… na samą myśl o tych na dole przechodzą mnie ciarki i zalewa fala gorąca, jednak… nie możemy tak po prostu sobie odejść, prawda? Mam rację?- zapytał Larandal, z wielką nadzieją i przerażeniem w głosie.
Po chwili dodał:
-Poza tym… gdybyśmy nawet podpalili to gniazdo plugastwa to i tak nie wiedzielibyśmy jak uciec, przecież już wcześniej próbowaliśmy.
Larandal nie wierzył w to, że odważył się coś takiego powiedzieć. Rozum podpowiadał mu, że należy stąd uciekać ile sił w nogach, ale z drugiej strony… jak mógłby nazwać się elfem, gdyby pozwolił komuś umrzeć? To tak jakby sam wydał wyrok śmierci. |