| - Wystarczająco żeby nie skręcić sobie karku i nie odgryźć języka – odpowiedział zdawkowo, bo i nie chciał się wdawać w szczegóły dotyczące własnej przeszłości. Za młodu nie znosił konnej jazdy, ale przybrany ojciec mocno nalegał żeby jego „syn” był w niej wprawiony. Dio jeździł więc dwa razy w tygodniu, po kilka godzin. Tylko po to, aby mieć święty spokój od uszczypliwości i problematycznych rozmów. No i kto by pomyślał, tato miał rację. Opłaciło się. Po wielu dekadach, ale jednak. Młody mężczyzna założył siodło na czarnego konia o białej grzywie. Zamocował je, upewnił się, że pasek dobrze przylega. Nie wyobrażał sobie podróżowania na tym drugim okazie. Białym, w czarne łaty. Zwierzę wyglądało jak tragiczny wypadek z zakresu sztuki. Taki, który nagle ożył i uciekł ze studia malarskiego, zabijając pod drodze bogu ducha winnego artystę.
- A swój młot lepiej oszczędzaj, kowalu. Szkoda go na czaszkę. Jeśli nie przestanie obrażać chłopaka, zawsze mogę ją cisnąć na dno pierwszej lepszej rzeki, którą będziemy mijać – zimny głos sugerował, że nie były to czcze pogróżki. Do tej pory przydatność paladyna była odwrotnie proporcjonalna do jego mielenia eterycznym ozorem. Jak na świętego człowieka sprawiał wrażenie niezłego sukinsyna, ale tym spostrzeżeniem Joestar jeszcze się nie podzielił. Może nie będzie musiał. To pomyślawszy, podszedł od lewej, łapiąc za przedni łęk siodła. Ulokował podeszwę buta w strzemieniu, odbił się drugą nogą od ziemi i przełożył ją. Złapał za wodze, a jego błękitne oczy padły na Tadema.
- Znowu z powrotem w siodle. Niech to diabli, ten dzień jest pełen niespodzianek.
__________________
You don't have to believe in me.
Just believe in the Getter. |