Kelly

Pieśń nęciła, wzywała, jak wszystkie dziwne pieśni, przedzierając się przez zaspany umysł wojownika z dalekiego Ergoth. Niewątpliwie do prostego ludu należał, który budził się niemal natychmiast po otwarciu powiek. Jednak owego dnia, nie wiedzieć czemu, Dorian przeciągał się pół śpiąc, pół odbierając wrażenia rzeczywistego otoczenia. Może spowodowały to informacje o groźnym rycerzu śmierci, powstającym gdy człek prawy zmienia się przeistaczając w ohydną istotę zła.


Jakoś imię wspomniane przez magusa kołatało się wewnątrz ulotnych chmur pamięci. Tarothin Hem, coś, gdzieś, kiedyś, przy jakimś piwie, albo ognisku ... Jednak wspomnienie rycerza śmierci znacznie bardziej kojarzyło mu się z prawdziwą legendą, przesławnym na nikczemny sposób lordem Sothem. Jeśli kolejny mroczny władca miał choć połowę potęgi przypisywanej lordowi Sothowi, byłby szalenie wymagającym przeciwnikiem. Krew purpurą błyszcząca, łzy, świst bladosinego miecza, uniesiona dłoń okuta stalą oraz lśniąca czerwień dwóch połyskujących spod rycerskiej przyłbicy hełmu punktów. Mrocznych niczymże najgłębsze otchłanie krasnoludzkich kopalń, ciemniejsze od łuski czarnego smoka. Budzący straszliwą grozę lord, który mógł przebywać na terenie gór, niedaleko wspomnianej jaskini ...

Jednak mgliste wspomnienie przemknęło oraz uciekło gdzieś przepędzone rosnącą jasnością dnia oraz snującą się wewnątrz umysłu pieśnią. Melodią wypełnioną dziwnie słodkimi słowami, wzywającymi do przygody, do boju, do legendy. Dopiero teraz budząc się powoli w gospodzie panny Majere uświadamiał sobie, że słyszał ją gdzieś wewnątrz najgłębszych pokładów ludzkiej podświadomości codziennie, odkąd posłuszny wezwaniu magusa, ruszył na dalekie szlaki tej wyprawy.

Przywitanie, śniadanie oraz całkiem solidne wyposażenie przez magika sprawiały, iż uznał otwarcie dnia za całkiem miłe. Skinął wielgaśnemu barbarzyńcy, który nawoływał do szybszego ruszenia. Na cuchnące onuce trolla, zgadzał się z tym siłaczem. Rzucił dzieńdoberek parze trzymających się nadzwyczaj blisko facetów. Potem rzekł kilka cieplejszych słów Argeanowi oraz Erykowi, uśmiechnął się do pięknolicej Esther, bowiem nie za bardzo akurat wiedział, co jej rzec. Należała do kobiet, które ciepło spoglądają na dostojne pocałunki smukłych, damskich dłoni, czy wolała kumpelskie pacnięcia kształtnej pupy? Może ani tak zresztą ani tak, wyglądała bowiem na dziewczynę bardzo niezależną, która przejawiała jedynie słabość do dobrej kuchni. Przynajmniej tak wynikało ze słów Argeana ...

Poranne Solace wyglądało pięknie, pewnie piękniej, niżeli lata temu, kiedy tak jak oni, wyruszali dokładnie stąd Bohaterowie Lancy. Brodaty Tanis Półelf, przywódca oraz ukochany równie pięknej, jak dzielnej Lauranthalassy, Sturm Brightblade, prawdziwy rycerz: sercem, honorem, prawością, dzielny krasnolud Flint, wesoły kender Tas, łagodna kapłanka Goldmoon oraz towarzyszący dziewczynie Riverwind, mocarny Caramon oraz jego brat bliźniak, suchotnik Raistlin. Potem dołączyli inni, ale ta grupa wspólnie z Solace wyruszyła, właściwie uciekła, po tym, jak Goldmoon uleczyła Najwyższego Teokratę Hendricka. Stało się tak dawno temu, na początku Wielkich Wojen Lancy, przeszło jednak pokolenie, nowa grupa ruszała na wyprawę dokładnie właśnie stąd.

Furmanka ciągnięta przez niewielkie koniki stała czekając na wszystkich. Początkowo planował także iść, podobnie jak Srebrny Wilk, ale skoro była okazja się przejechać ...
- Wobec tego ruszajmy – wskoczył gracko na górę. Przez ten moment, kiedy dziarsko skakał do góry okrywająca go peleryna uniosła się nieco, zaś jaśniejące słońce błysnęło oślepiająco odbijając się na łusce pysznej elfiej kolczugi. Wszakże dosłownie momencik potem materiał ponownie przykrył świetną zbroję gasząc odblask metalu. - Wszyscy są już? – rozejrzał się wokoło.


-------------------

Obrazek z http://25.media.tumblr.com/tumblr_md...koqvo1_500.jpg
piosenka wspominająca Dragonlance'ową gospodę z YouTube