| Ludzie o psich pyskach… to dawało Olivii do myślenia i w jej głowie powoli klarowała się wizja zaistniałych wydarzeń. Bardzo marna i skąpa, ale mimo wszystko dziwnie ją uspokajała. Znowu natomiast czuła, jakby rzucano im kłody pod nogi. Nie dostawali odpowiedzi, na jakie liczyli lub nie dostawali ich wcale. Niektórzy wydawali się chcieć naprawdę pomóc i być przyjaźnie nastawionymi, jednak ta historia była zbyt tajemnicza, by wnieśli coś pożytecznego do rozwiązania zagadki.
- Dziękujemy za wszelką pomoc, szeryfie, z niecierpliwością będę czekała na postęp w sprawie – powiedziała uprzejmym tonem.
Nie była dłużna zastępcy szeryfa i na jego spojrzenie odpowiedziała tym samym. Nie spuszczała z niego ostrego, oceniającego wzroku, który był wyrazem jej niezadowolenia z faktu podejrzliwej obserwacji. Nie mogło to jednak trwać w nieskończoność, bo trzeba było działać dalej.
- Elisabeth? Charles? – rzuciła, wyraźnie zbierając się do wyjścia. I choć cisnęło jej się to na usta, powstrzymała swoje „a gdzież znowu podział się Wład?”. Chodzący, choć nie bez pokrętnego uroku, kłopot był z tego mężczyzny.
__________________
"We train young men to drop fire on people, but their commanders won't allow them to write "fuck" on their aeroplanes because it's obscene." Apocalypse Now |