| - No to wygląda na idealną pracę dla wiedźmina, ktoś duży i lubi poruszać się nocą. - Arina pokiwała głową. Zastanawiała się co za ludzie mieszkają w tym miejscu? Dlaczego nie dość, że nie próbują sobie pomóc to jeszcze straszą niewinne dzieci!
Nie kiwnęłaby dla nich palcem. Nie byli tego warci.
Jednak te żywe szczere oczy, które wpatrywały się w nią z nieskrywaną ciekawością, uwagą i nadzieją, przypominały jej dlaczego istnieją wiedźmini i jaki jest sens ich działania.
Zacisnęła dłoń, na nieco wytartej monecie. Postanowiła zrobić w niej dziurkę i zachować ją sobie na pamiątkę. To był prawie jak legenda o mandragorze, na szczęście ona nie musiała kolejnej roboty brać za coraz niższą cenę, a mandragora była mniej mityczna niż kiedyś się ludziom wydawało. Może i przypominała kształtem człowieka i lubiła rosnąć w cieniu szubienicy, to jednak przecież o niczym nie świadczyło.
- Zobaczymy co da się zrobić. - Dodała jeszcze nachylając się do niej i mówiąc na tyle cicho, by nie słyszeli ją inni ludzie obecni w karczmie. - Może ktoś dorosły będzie potrafił nam powiedzieć coś więcej o tym co się tutaj dzieje. Znasz może kogoś, kto lubi opowiadać historie? A może kogoś, kto wydaje się innym równie podejrzany jak wiedźmin? |