| Lorenzo sam już nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony miewał różnego rodzaju podejrzenia na każdym kroku, ale z drugiej słowa kobiety były tak nieprawdopodobne, że nie sposób było w nie uwierzyć. Jej spazmy i wrzaski na temat ucieczki przekonały młodzieńca, że elfce po prostu odbiło. Ironia losu. Spokój Lasu stała się nader niespokojna. I to jeszcze w lesie...
Pomimo uniesionej atmosfery szermierz zachował spokój, a właściwie do całej sprawy odnosił się lekceważąco, z niedowierzaniem. Wkrótce zwrócił się do kompanów.
- Wybaczcie mój możliwy nietakt, ale szczerze mówiąc mocno w to powątpiewam. Może i cechuję się brakiem wiary, ale po prostu nie uwierzę póki nie ujrzę na własne oczy tych nieprawdopodobnych rzeczy. Moglibyśmy zatem to sprawdzić. Jeśli weźmiemy się za to od razu, to zdążymy na śniadanie. |