| Aru westchnął ciężko. Tak badzo chciał uniknąć walki i przelewu krwi, jednak nawet Sathi nie poparła jego planu. Na domiar złego okazało się, że ograniczają ich runy blokujące magię. Sytuacja bez dwóch zdań wymagała teraz zdecydowanego działania. Aru spojrzał na swój nagi tors. Rzucić się w takim stanie w wir walki to czyste szaleństwo. No, ale ponoć był szalony, zresztą cóż go powstrzymywało? Prawda była brutalna -nikt na Aru nie czekał, nikt się nie martwił czy wróci zdrów do domu... zresztą nawet nie miał domu.
Diabelstwo pociągnęło nosem.
- "Starczy tego rozczulania! Już ja wam gadzinki zaśpiewam taką piosnkę, że wam łuski odpadną albo co tam macie na sobie."
Aru wyciągnął miecz i ruszył wolnym krokiem przed siebie. Jego głos był silny i czysty, a na ustach zagościł drwiący uśmiech.
Hej motłochy! Hej psubrachy!
Ubawimy sie po pachy!
Wasze pyski - jest ich wiele
Mówię wam to przyjaciele
Że cuchniecie truchlim smrodem
Co też zresztą jest powodem
Że was panny już nie chciały
I się z szczurołakiem pokładały
Bo on żywszy i ładniejszy
A do chędożenia sposobniejszy
Niż te wasze małe ptaszyny
I na gaciach stare szczyny
Hej paszczury! Hej fujary!
Tato wasz był bardzo stary
Matka nigdy nie mówiła
Że się z zombim w gnoju gziła
To przyczyna i tłumaczenie
Skąd to wasze skrochmalenie
Nie wierzcie? Się rozumie
Trudna sprawa to jest w sumie
Nikt już dziś się wszak nie szczyci
że zamiast łba ma kawał rzyci!
Tutaj piosnka Aru się urwała. Rozwścieczone jaszczury ruszyły na niego z rządzą mordu.
" Jestem idiotą. " - pomyślał niebieskoskóry. Nie miał jednak czasu tego rozwinąć uskakując i parując ciosy przeciwników.
__________________
Konto zawieszone. |