Pieśń Engulfa z cicha wypełniła jaskinię i Leśny Człowiek szybko przekonał się, że ciepło rozchodzące sie po jego ciele było lecznicze. Krew niemal całkowicie ustała wylewać się z rany choć na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że ostrze dokonało bardzo poważnych spustoszeć w ciele człowieka. Z nowym wigorem, który ogarnął go wraz z napływem sił, Ogar dołączył do przyjaciół przeszukujących jaskinię.
Brann prócz czarnej, brzydkiej monety z symbolem potrójnego szczytu nie znalazł przy trupach niczego wartościowego. Mięso które pożerały dzieci nocy było świeżo upolowanym kozłem o wciąż ciepłej krwi.
Dwalin poświęcając uwagę grocie z jeziorem, w lewym skrzydle jaskini nie znalazł niczego. Za to idąc brzegiem wodnego zbiornika z prawej strony znalazł kości. Zwierząt oraz ludzi. Wsłuchany w miarowe chrapanie, krasnolud był pewien, że dobiega zza wody. Jak gdyby po drugiej stronie mroku pochłaniającego czarne jezioro był ląd lub wyspa. Sun Ginnara musiał zatrzymać się, bo pas skalnego korytarza, który oddzielał wodę od ściany zwężał się aż w końcu mroczna toń spotkała się tam z pionową skałą.
Brann wypuścił nad jezioro zapaloną strzałę prosto w serce mroku. Oświetliła ognistym łukiem sklepienie i wiszące tam setki, jeśli nie tysiące nietoperzy. Nim zgasła w wodzie wszyscy zdążyli zobaczyć daleko w oddali drugi brzeg lub wyspę. Ujrzeli nieruchome podeszwy wielkich stóp. Pierwszym skojarzeniem wszystkich był leżący na wznaku trol lub olbrzym.
Ogar z ciekawości zanurzył w jeziorze wędrowny kij. Przy brzegu wody było mniej niż po kolana.