Warlock

Arabski wojownik toczył zacięty bój z upiorem, który był nie tylko zwinniejszy, ale też wyjątkowo silny. Z każdą upływającą sekundą Albhelm tracił siły starając się za wszelką cenę nie dopuścić zębów ghoula do swego gardła, lecz w końcu musiał dać za wygraną. Szponiaste dłonie i ostre zęby systematycznie rozrywały ciało wojownika, który podobnie jak wcześniej Elisa starał się za wszelką cenę zasłonić rękoma, ale ta instynktowna obrona nie robiła wrażenia na jego przeciwniku. Z każdym kolejnym zadawanym ciosem ból ustępował, a wojownik czuł jak powoli odpływa w ramiona Ormazda - jedynego boga akceptowanego przez społeczeństwo spalonej słońcem Arabii. Chciał już zamknąć oczy i zasnąć snem wiecznym, lecz upór i duma nie pozwalało mu zginąć z rąk upiora. Albhelm ostatnim przypływem sił pochwycił ghoula i pociągnął mu z dyńki słysząc przy tym gruchot łamiących się kości twarzy jego przeciwnika. Samotna strzała wystrzelona z łuku Borysa przeleciała ledwie kilka cali od głowy upiora wbijając się w pobliskie drzewo. Z pomocą przyszedł Dante ze swym biczem, który wykorzystując nieuwagę unieruchomił umarlaka odciągając go od leżącego w kałuży własnej krwi wojownika. Miecz Niedźwiedzia błyskawicznie dosięgnął serca umęczonego stworzenia wysyłając go z powrotem w zaświaty.

Wykrzykujący imię Sigmara Eusebio brutalnie rozprawił się z kolejnym ghoulem, chciał zabrać się za ostatniego przeciwnika, lecz ten wykazał się instynktem drapieżnika; widząc przewagę liczebną uzbrojonych po zęby żołnierzy rzucił się w pobliskie zarośla unikając przy tym ryzykownej walki. Zniknął z pola widzenia nim wystrzelone pociski zdążyły go dosięgnąć.

···

Kmietek wykorzystując zamieszanie rzucił się do ucieczki modląc się do bogów, aby stojący za nim łucznik Borys nie posłał w jego kierunku strzały. Tak się na szczęście nie stało i kilka chwil później był już na tyle daleko, iż odgłosy walki były ledwie słyszalnym echem. Dopiero teraz kiedy adrenalina przestała pulsować w jego żyłach zrozumiał swój błąd. Dookoła panowały niemalże nieprzeniknione ciemności, a choć on miał pochodnie przy sobie to czuł, że nie łatwo będzie znaleźć drogę do domu. Cóż… o powrocie do grupy nie był już mowy, więc będzie musiał zaufać swojemu instynktowi.

···

Albhelm powoli tracił przytomność w wyniku odniesionych ran i upływu krwi. Wokół ciężko rannego wojownika zebrali się wszyscy, nawet mieszkańcy Volkenplatz nie potrafili zignorować jęków konającego mężczyzny. Nie było mowy o dalszej podróży - nie kiedy z siedzącą nieopodal Lyn nie było żadnego kontaktu, dziewczyna była sparaliżowana strachem, a widok umierającego człowieka tylko pogłębił ten stan. W pozbawionych emocji oczach wieśniaków szybko straciła wszelki szacunek, teraz była tylko zwykłą zapłakaną dziewką słabą jak reszta jej towarzyszy. Mieszkańcy Volkenplatz szybko zrozumieli, że mają znaczną przewagę nad swymi ciemiężycielami...