| ~ Sigmarze, dzięki ci, dzięki ci Panie!~
Niedźwiedź stał zadowolony nad rannym Arabem. Był zmęczony, oddech miał ciężki i nieustannie starał się mieć na oku panią Lyndis. Stało się jak sądził. Głupi innowierca spotka się wkrótce ze swym fałszywym bożkiem. Chwała Sigmarowi! Gdy dookoła toczyła się dyskusja na temat losów Albhelma Niedźwiedź nie zrezygnował z zajęcia stanowiska w tej sprawie.
- Trzeba zabić tego innowiercę. Nie można mu ufać. Już sprowadził na nas gniew Pański wzywając imię fałszywego boga. To zaś, jak zakończył tę walkę, pokazuje jeszcze dobitniej, że jest nam zakałą. Niechaj sprawiedliwości stanie się zadość, Panowie.
Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale usłyszał krzyk pani Lyndis. Obrócił się. Jakiś prostak trzymał ją w uścisku. Rycerz usłyszał słowo „idiotka”, a gdy cham ją uderzył Niedźwiedź poczuł prawdziwie niedźwiedzi gniew. Podbiegł do nich, odsunął panią Lyndis i wykrzyczał.
- Co robisz, głupcze? Zachciało ci się zaczepiania niewinnych dam?!
Nie miał czasu na dysputy z pospólstwem. Zwrócił się do swojej podopiecznej.
- Wybacz mi, moja pani. Nie sądziłem, że taka bezczelność znajdzie się wśród nas. Czy nic ci nie jest? Czy ten prostak naruszył twoją godność?
Spojrzał dziko na Borysa. Cóż te chłopstwo sobie uroiło. To, że są na ich terenie nie oznacza od razu, że panują tu ich zasady. Zawstydził się, że nie był tam, gdzie być powinien. |