| Gubernator zupełnie zignorował powitania, a w kierunku Medara posłał zabójcze spojrzenie, trzymając się za głowę. Natychmiast ku bossończykowi ruszyli strażnicy, ale Oleksa zatrzymał ich skinieniem dłoni. Pulchną dłonią rozmasował obandażowaną głowę. Jęknął znowu, otarł pot z czoła i pokręcił się na tronie.
- Jak z pewnością wam wiadomo – zwrócił się do swoich gości po zamoryjsku, wychodząc ze słusznego założenia, że znają jego ojczysty język skoro przebywają w Zamorze. - Nie dalej jak wczoraj poślubiłem przecudnej urody damę, Juliannę. Mógłbym godzinami rozprawiać o przymiotach jej ciała, o wąskiej talii, o pełnych piersiach i smukłych udach, ale przecież nie po to tutaj was sprowadziłem, żebyście poznawali atrybuty mojej żony.
- Jednak me małżeństwo z ową dziewicą, wybranką mego serca, nie zostało skonsumowane – oznajmił nad wyraz poważnie. - Gdy prowadziłem pokrytą rumieńcem pożądania oblubienicę do apartamentów przeznaczonych na poślubne igraszki, ktoś napadł na nas. Potężnie dostałem w głowę i leżałem nieprzytomny wiele godzin, gdyż zabroniłem komukolwiek zbliżać się do komnat. Gdy mnie znaleziono i ocucono, poinformowano mnie, że najcenniejsza rzecz jaką posiadałem, zniknęła. Julianna została porwana!
- Śmiem domniemywać w swej mądrości, że zrobiono to dla okupu. Miasto pełne jest złodziei i przestępców wszelakiej maści. – Oleksa ściszył głos i pochylił się do przodu, tak że nieomal wypadł z fotela. To co teraz mówił, słyszeli tylko stojący przy tronie awanturnicy. - Dostaniecie po sakwie srebra, jeżeli znajdziecie moją małżonkę. Oczywiście stawiam warunki. Informacja, że Julianna zaginęła nie może wydostać się poza mury pałacu. Jak by to wyglądało, gdyby tłuszcza dowiedziała się, że ich Gubernator nie potrafi upilnować swojej własności? Chcę żonę całą i zdrową! A gdybyście tak przy okazji ubili porywacza, to gotów jestem podwoić wynagrodzenie... |