| Jakob był kłębkiem nerwów. Ponury Las nie był przyjemnym miejscem na spacery, zwłaszcza po zachodzie słońca. Jedynie najodważniejsi i najgłupsi zapuszczali się w leśne knieje w blasku księżyców, co niewątpliwie oznaczało że zaliczają się do którejś z tych grup. W sumie były opinie, że odwaga i głupota to jedno i to samo, więc może wcale nie było różnicy?
Cyrulik spędzał czas właśnie na tym. Na filozoficznych rozważaniach, obserwacji towarzyszy niedoli i recytacji nazw mijanej flory. Fritz miał w swym posiadaniu księgę pełną rycin, które opisywały przeróżne rośliny i drzewa. Friedmann od czasu do czasu poświęcał się jej studiowaniu i tak wiedział, że jeden z baronowych nieuważnym krokiem zrujnował całkiem piękny okaz tojadu.
Wierzchowiec Araba, pędzący przed siebie w szaleńczym pędzie, zwiastował kłopoty. Jakob nie zamierzał pchać się na front, ale też nie poszedł w ślady Powsinogi. W przeciwieństwie do kolegi trzymało go tutaj jako takie poczucie obowiązku.
Friedmann odkleił się od konaru fagusa sylvatici dopiero kiedy był pewien co do (względnego) bezpieczeństwa. Podreptał za Olafem, trzymając się za jego szerokimi plecami i uśmiechnął się ponuro, widząc stan Araba. To było do przewidzenia. Cyrulika nie ruszyły strugi krwi i tylko przyglądał się beznamiętnie, kiedy Żyła pozbawił rannego głowy i życia. Napotykając spojrzenie kowala, kiwnął głową jakby w aprobacie.
Jakob rozejrzał się po obecnych niepewnie, to zaciskając palce na uchwycie torby, to na powrót je rozluźniając. Lyndis, wyznaczona na dowódcę grupy, przeżywała właśnie załamanie nerwowe, tym samym podpisując swój wyrok. Sylvania hartowała i nie było miejsca na słabości. Zwłaszcza u kadry kierowniczej.
Naturalna selekcja nie spała.
__________________
"Information age is the modern joke." |