| Czekanie, dlaczego czekanie było bardziej stresujące od ryzyka? Bębniła palcami w kierownicę. To ona powinna iść po Angie, chociaż to oczywiście głupota. Była ubrana bardziej wyzywająco niż niektóre z dziewczyn chodzących jeszcze do szkoły, i wcale nie wyglądała od nich starzej. Westchnęła. Czy znów miało się coś porąbać? Zaczynała się martwić i poważnie rozważać szukanie Damiana, gdy wreszcie wrócili.
Odetchnęła, ale tylko trochę. Dłonie się jej spociły i wytarła pospiesznie o sukienkę.
- To nie czas na wybrzydzanie, Angie.
Powiedziała to takim tonem, że nawet ktoś tak młody jak jej siostra powinien zrozumieć. W końcu żyła w tym świecie i chociaż unikała do tej pory problemów, to wiedziała jak wyglądają.
- Najpierw do domu. Weźmiemy co trzeba. Może tam jest. Jak nie to dopiero do tego kumpla. Nie znam się na tym, ale zanim dotrzemy do kryjówki to powinniśmy jeszcze raz zmienić wóz, prawda? - spojrzała na Damiana. To on miał być tu dojrzały i doświadczony. |