| Solmyr nie wiedział co robić z czasem, który mu został. Nie chciał rozmawiać, nie chciał przebywać ze swoimi współtowarzyszami, którzy ku jego zdziwieniu mieli co robić.
Była jeszcze jedna rzecz, której Solmyr nie chciał. Nie chciał oglądać mieszkańców Viseny ani jej samej, nie wiedział skąd mu się to wzięło, ale czuł, że to nie najlepszy pomysł. Jednak miał mnóstwo czasu i coś powinien z tym czasem zrobić.
Coś w nim było kurewsko nie w porządku, tylko nie wiedział co. Był zły na siebie a jednocześnie siebie wielbił za to, że ma moc. Jego Pani się nie odzywała, a on sam nie mógł nabrać dystansu do świata i się uspokoić. Coś w jego głowie było drażniące jak kamyk w bucie tylko nie wiedział co.
Sigrid była głodna, on w sumie też. Wyruszyli do lasu, poszukać pożywienia. Kręcił się wraz ze swoją łasiczką po lesie, nie mógł znaleźć sobie miejsca wyczekiwał już godziny kiedy wreszcie wyruszą, kiedy ta nadeszła Solmyr śpiesznie ruszył do miejsca zbiórki.
Ku jemu zaskoczeniu wszyscy już czekali i mieli wyruszyć, oddalił się za bardzo, powinien bardziej się skupić. Spojrzał po wszystkich, skinął tylko głową. Łasica schowała się do plecaka. A on czekał aż ruszą. Kamyk nadal uwierał. |