lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

g_o_l_d · 23-02-2007, 00:37

Przerwany Sen

Zamurowały mnie otchłanie i krzyk, jęki i wołanie. Śmierć! Noc!

Moja krew, moja, a tu skrzydła rozchwiane do lotu, przekleństwu swemu wierne lecą i nie śmieją ustać. Wolałbym już stokroć raz byś serce moje rozkroił, niż ten bieg, pęd, gonitwa, ku przepaści, otchłani! Opadam coraz na głazy, u rozstaju dróg zły Duch, Demon, Szatan. Mrze na ustach modlitwa. Otwarła się toń. W noc ponurych wichrów łkań, wstał z lochów, z prochów, skał... Upomina się o swoje Umarła. Szumem, gwarnością, zawrotem, idzie ku mnie z powrotem. Jakaś Przemoc wrotom grobu się wydarła, oto, słyszę, woła: Ty mój! Na głos jego każdy drżał. Za przyłbicą proch, głuchym jękiem brzęka, w oczach jego czarny loch. Dech jego zimny, dech jego grobowy. Żelazna jego dzwoni szczęka. Krwi, krwi pragnę! Żelazna więzi topór ręka. On Moc, za nim, przednim ognia kurz. Po drogach, po których leci, drzewa palą się jak świece, ciskają błyskawice. Rycerz toporem po zbrojach ciął, a wicher wył i dął, i wiał.

Ścigam! Gonię! Moc roztrwonię! Niosę dlań, śmierć dlań. I w tej momentu palączce oślep gnam we własne próchno. Stos trupów, stos ciał, a krew rzeką płynie, rzeką! Tam to jest Olbrzymie dzieło. Z dali, hen zaświatów, z prochów. Tam to jest!- Z pobojowiska zbroica się w skibach przebłyska. Żelezce, połamane groty, drzewce powbijane w ciała, z trupów zapora, z trupów wał. Rycerski zgotowiony los– Ofiarnica. Niechby się raz wszystko spali, zetrze się, na proch zsypie, jak kolumn, na gruz rozwali, przerwie to zmącone śnienie! Tamże on Nieszczęście siłą dobyło mi z piersi krzyku, krzyku, co byłby mój, nie ze śnienia. Przyłbicę wznieś! Patrzaj w twarz, patrzaj mi w twarz, ślubowałeś duszę, duszę dasz!

23-02-2007, 00:37	#20
g_o_l_d Reputacja: 1	Przerwany Sen Zamurowały mnie otchłanie i krzyk, jęki i wołanie. Śmierć! Noc! Moja krew, moja, a tu skrzydła rozchwiane do lotu, przekleństwu swemu wierne lecą i nie śmieją ustać. Wolałbym już stokroć raz byś serce moje rozkroił, niż ten bieg, pęd, gonitwa, ku przepaści, otchłani! Opadam coraz na głazy, u rozstaju dróg zły Duch, Demon, Szatan. Mrze na ustach modlitwa. Otwarła się toń. W noc ponurych wichrów łkań, wstał z lochów, z prochów, skał... Upomina się o swoje Umarła. Szumem, gwarnością, zawrotem, idzie ku mnie z powrotem. Jakaś Przemoc wrotom grobu się wydarła, oto, słyszę, woła: Ty mój! Na głos jego każdy drżał. Za przyłbicą proch, głuchym jękiem brzęka, w oczach jego czarny loch. Dech jego zimny, dech jego grobowy. Żelazna jego dzwoni szczęka. Krwi, krwi pragnę! Żelazna więzi topór ręka. On Moc, za nim, przednim ognia kurz. Po drogach, po których leci, drzewa palą się jak świece, ciskają błyskawice. Rycerz toporem po zbrojach ciął, a wicher wył i dął, i wiał. Ścigam! Gonię! Moc roztrwonię! Niosę dlań, śmierć dlań. I w tej momentu palączce oślep gnam we własne próchno. Stos trupów, stos ciał, a krew rzeką płynie, rzeką! Tam to jest Olbrzymie dzieło. Z dali, hen zaświatów, z prochów. Tam to jest!- Z pobojowiska zbroica się w skibach przebłyska. Żelezce, połamane groty, drzewce powbijane w ciała, z trupów zapora, z trupów wał. Rycerski zgotowiony los– Ofiarnica. Niechby się raz wszystko spali, zetrze się, na proch zsypie, jak kolumn, na gruz rozwali, przerwie to zmącone śnienie! Tamże on Nieszczęście siłą dobyło mi z piersi krzyku, krzyku, co byłby mój, nie ze śnienia. Przyłbicę wznieś! Patrzaj w twarz, patrzaj mi w twarz, ślubowałeś duszę, duszę dasz! __________________ Nie wierzę w cuda, ja na nie liczę... Dreamfall by Markus & g_o_l_d Ostatnio edytowane przez g_o_l_d : 14-04-2007 o 10:04.