| Przyglądał się zawodom ze średnim zaciekawieniem. Nie był stworzony do brania udziału w tego typu rozgrywkach. Przedkładał nad prace mięśni siłę umysłu. Mimo to poczynił pewne osobiste zakłady. Stawiał na szampierza. Drwala spisał od razu na straty, chwilę zastanawiał się na Tyrem i reprezentantem Norsmenów. Jednak to szampierz robił na nim najlepsze wrażenie. Nie zawiódł się. Ulrich wygrał w cuglach.
Olaf pokiwał w uznaniu głową i wrócił do popijania swojego piwa. Widział jeszcze kątem oka jak szampierz wznosi toast dzbanem piwa zabranym z tacy jednej z kelnerek. Następnie ta kelnerka poszła z resztą dzbanów na górę. Nie wydało mu się to w tej chwili ważne. Zmienił zdanie pół godziny później.
Gdy szampierz padł na kolana i zaczął się krztusić i wymiotować a chwilę później zmarł, Olaf od razu sobie przypomniał o dzbanach, które powędrowały na górę. Szlachcianka była na dole przy ciele szampierza, więc ona ich nie wypiła. Wtedy przyszło olśnienie, ktoś chciał otruć łowcę czarownic. Szampierz był tylko przypadkową ofiarą.
Spojrzał szybko na karczmarza. Ten wzniósł oczy do nieba i mamrotał pobladły jakąś modlitwę. Olaf zdał sobie sprawę, że wpadł na to samo co on, ale strach nie pozwala mu działać. Olaf chociaż był tylko hieną cmentarną nie mógł pozwolić by został otruty człowiek. Nie lubił łowców czarownic, ale skrytobójstwa nie lubił bardziej.
- Ktoś chciał otruć łowcę czarownic! -krzyknął i od razu rzucił się po schodach na górę.
Drzwi do pokoju szlachcianki były otwarte, więc miał ułatwione zadanie. Sprawdzał pozostałe pokoje jeden po drugim aż trafił na zamknięte drzwi. Zaczął walić w nie jak opętany.
-Otwórzcie, ktoś chce was otruć! |