| Emanuelowi do tej nocy wydawało się, że zimy w tym dziwnym kraju nie mogły być już gorsze, że doświadczył już absolutnie wszystkiego, co kapryśne mroźne żywioły szykowały śmiertelnikom. Jednak i tym razem się mylił. W nocy trząsł się jak osika, miewał dziwne sny o wielkich śnieżnych kulach przetaczających się przez nadmorskie plantacje jego rodziny, wreszcie o zamarzniętych, skutych lodem trupach swoich bliskich, towarzyszy, kobiet, które kochał...
Obudziło go szczękanie zębów. Jego własnych. Mocniej opatulił się kocem, zawijając się w ciasnego krokieta, wtulił głowę w ramiona. Westchnął.
Nad ranem świat wcale nie wyglądał dużo lepiej, karczma rozgrzewała się powoli, wraz z napływem rozbudzonych ciał jej bywalców. Po dokładnej toalecie wykonanej za pomocą przywiedzionych z ojczyzny wyszukanych utensyliów zszedł na dół i zamówił dla baronowej i siebie śniadanie. Z namaszczeniem spróbował każdej potrawy przeznaczonej dla jego pani, dbając o to, by pobranie koniecznych w tej sytuacji próbek nie zaburzyło całościowej estetyki dania. Dwa razy potężnie skręciło mu żołądek, gdy myślał, że poczuł jakąś plugawą substancję domieszaną do kuchennych ingrediencji, okazało się jednak, że te dania miały tak właśnie smakować. Nadal dychał, więc chyba musiało to być prawdą.
W końcu wszedł do niej na górę, gotowy wypytać ją o szczegóły jej dotychczasowej podróży. Sprawa ataku na jej czempiona wydawała się Estalijczykowi oczywista. Albo ktoś wiedział, że ona się tu właśnie zatrzyma i tu na nią czekał, albo przybył z nią, bądź krótko po niej, musiał ją więc śledzić w podróży. Ciekaw był, czy seniora nie pamiętała może jakichś podejrzanych typów. |