Sayane

Silny północny wiatr gnał po niebie burzowe chmury. Tu, w Górach Krańca Świata zawsze było zimno. Nawet w czasie najcieplejszego lata często padał śnieg. Pomimo to w otoczonym przez wysokie wzgórza Królestwie Pięciu Miast panował swoisty mikroklimat, który pozwalał ludziom i nieludziom nie tylko przeżyć, ale też wieść całkiem znośną egzystencję. Najlepszym miejsce do tego był Levelion - duma i chluba słonecznych elfów, metropolia porównywana przez niektórych do legendarnego Evermeet. Rządzona przez pięć wielkich rodów, odcięta od świata wysokimi górami z dwóch stron i antyczną puszczą z pozostałych stanowiła dekadencki ośrodek magii, kultury i sztuki wojennej.

Aż do wojny, która zmiotła miasto z powierzchni ziemi i z cudownego tworu dzieci Corellona zmieniła je w przeklętą ziemię Shar.

W Pyły.


- Miałeś rację bracie. Nie powstali - dziki elf spojrzał na towarzysza, a potem raz jeszcze na ścielący się przed jego oczami widok.
- Nie powstali - zgodził się jego rozmówca, nie odrywając wzroku od rozgrywającej się przed nim sceny. Kilkadziesiąt metrów dalej znudzona chimera zabawiała się drażnieniem oddziału nieumarłych. A raczej “drażenieniem” - przecież ożywione zlepki kości nie czuły żadnych emocji. Bestia leżała na wysokim głazie. Słońce grzało jej grzbiet, a szkielety bezskutecznie próbowały wspiąć się na jego szczyt. Co jakiś czas potwór leniwie machał łapą, strącając na ziemię hełm, czaszkę a czasem nawet rękę czy fragment barku. Musiał bawić się tak nie pierwszy raz, gdyż wokół głazu zalegała już spora kupa kości. I właśnie te leżące bez ruchu szczątki interesowały ukrytych w zielonym lesie Sy-tel-quessir.
- Ciężko w to uwierzyć - pokręcił głową pierwszy.
- Nic nie trwa wiecznie; nawet klątwa Urgula - sentencjonalnie stwierdził drugi.
- Nie bądź już taki…
- Cii - mimo że mówili szeptem, chimera poderwała wszystkie swoje łby i zaczęła niespokojnie węszyć. Na szczęście to nie elfy ją zainteresowały; po chwili rozłożyła skrzydła i niezgrabnie poderwała się do lotu, kierując się w stronę gór.
- Jak myślisz, co usłyszała?
- Mogło to być cokolwiek - wzruszył ramionami pierwszy z myśliwych.
- Smok?
- Chimera nigdy nie porwała by się na widmowego smoka. Jest złośliwa, ale nie głupia.
- Nie mówię o nim; zresztą mieszka nad jeziorem. Słyszałem plotki, że w czasie ostatniej walki pojawił się tutaj miedziany smok.
- Nawet jeśli to na pewno dawno odleciał na południe. Tu jest za zimno dla tych gadów, nie przetrwałby zimy. I konkurencja o pokarm duża - Sy-tel-quessir spojrzał za oddalającą się powoli chimerą.
- Wracajmy; dość czasu zmitrężyliśmy, a idzie burza. Poza tym obiecałem twej siostrze na kolację świeżą łanię. Ma dość jedzenia zimowych zapasów.
- Wracajmy więc - zgodził się jego towarzysz i obaj bezszelestnie zniknęli w gęstwinie Lasu Północnego.



Tymczasem w innej części puszczy okalającej Levelion samotny jeździec również usłyszał odgłos nadchodzącej nawałnicy. Porzucając kontemplację rozciągającej się przed nim panoramy ścisnął konia ostrogami i pocwałował w stronę najbliższych ruin. Wkrótce na ziemię spadły pierwsze krople deszczu, przyginając do ziemi nieśmiało przebijające się przez wszechobecny pył źdźbła trawy.