Rogers przy wyjściu stanął, obrócił się i krzyknął do pozostałych:
- Zróbmy z tego za godzinę! Coś mi się jeszcze przypomniało, więc, nie za pół, ale za godzinę!
Upewniwszy się, że wszyscy słyszeli, wyszedł.
Deszcz nasilał się szybko, więc niewiele myśląc, ruszył biegiem przed siebie. Wpadł do kolejnej hali, znacznie bardziej zagraconej. Przyspieszył. Mijając jeden z taśmociągów wskoczył nań, przebiegłszy po nim kawałek przeskoczył na niedalekie schody, po których błyskawicznie wbiegł na pierwsze piętro, gdzie wpadł do zdemolowanego kantorka. Nie zatrzymując się przeskoczył stojące tam nader blisko, bo może 20 cm od drzwi biurko, po czym wyskoczył na klatkę przeciwpożarową za oknem. Przez szum deszczu przebił się zgrzyt metalu o metal, kiedy
Jonathan wraz z drabiną jechał w dół. Impet szarpnięcia, kiedy drabina rozłożyła się w pełni wykorzystał by skoczyć, a wylądowawszy przetoczył się przez ramię i wstając runął biegiem wzdłuż hali. Chlupot wody i rytmiczny tupot butów ucichł w chwilę później, kiedy mężczyzna wpadł pod na wpół dziurawy dach szopy. Złożywszy ręce na kolanach, ciężko dyszał oparty o okryty jakąś kapą kształt. Dyszenie chwilę później ustało, przy wtórze cichego:
-
A, no przecież. Odruch chyba. - westchnąwszy, mężczyzna dodał -
Dobrze, czas się zbierać.
Zrzucił kapę, złożył ją i schował do nieopodal stojącej platikowej skrzynki, którą zamonotował w miejscu na bagażnik. Nałożył kask.
Chwilę później wyprowadził motor drugą stroną szopy, niedaleko wyjścia z fabryki. Tam czekał, pod jakimś daszkiem, aż samochód Ventra wyjedzie, by pojechać za nimi.
* Motocykl wygląda bardzo podobnie.