| Nina odeszła kawałek od ogniska, żeby rozejrzeć się za ewentualnymi miejscami do zwiedzenia. Pochodziła z tego kraju, ale jego geografii nie znała z najmniejszymi szczegółami. Wioska, która tu stała wcześniej, była dziewczynie nieznana, ale droga wydawała się tylko jedna - wzdłuż doliny. Problem w tym, że staruszek tutaj mógł być jedynym człowiekiem w okolicy.
Wierzyła w to, że jednak nie był jedynym w ogóle.
Głośne i bezpośrednie zachowanie Matthiasa przyciągnęło uwagę Szwajcarki, która wracała powoli w stronę ogniska. Po agresywnym ataku na dom szaleńca łatwo było wydedukować jedną z przyczyn wyginięcia ludzkości. Dążenie do zagłady zwiększało się wraz z dostępnymi środkami. Okolica nie zdawała się być nuklearną zimą, nie musiało to nic oznaczać. Nina nie odezwała się, to co widziało pogłębiało smutek, jaki czuła. Agresję często powstrzymać mogła wyłącznie inna agresja. Dlaczego ludzie rzadko poddawali się racjonalnym argumentom, to była nieodgadniona zagadka ludzkiego umysłu.
Niespodziewany dźwięk zastopował to szaleństwo, Szwajcarka podążyła za słuchem i wzrokiem Monique. Śmigłowiec! Ratunek!
Pierwsze optymistyczne myśli i serce prawie skakało w wątłej piersi dziewczyny. I zaraz potem słowa Matthiasa. Miala się go słuchać? Skąd on wiedział, że to nie ratunek?
Wahała się przez jakiś czas. Galopadę myśli zakończyła decyzją trzymania się Tess. Pobiegła w stronę ogniska.
- Powinniśmy je zgasić - co się stało ze światem, skoro bali się innych ludzi z samej definicji? Nie zagłębiając się w to zanadto, zaczęła zasypywać ogień ziemią. Nie wiedziała jak stłumić dym, lecz przecież nie mogli zostawić ognia, jeśli chcieli się ukryć. |