| Verita marszcząc brwi, starała się wytrzymać spojrzenie macochy, mimo napływających do oczu łez. Nie umiała dokładnie określić czy chce jej się płakać bardziej ze smutku, wściekłości czy bezsilności, niemniej jednak wielka łza potoczyła się po jej różanym policzku. Księżniczka widząc satysfakcję na twarzy macochy, opanowała się siłą woli.
- Oczywiście, nie pozwolę mojemu ojcu cierpieć. - rzekła powoli akcentując każde słowo. Jej wzrok pałał otwartą nienawiścią - Wdzięczna jestem za wychowanie mnie i wiem, że ów książe jest tym, którego ojciec życzyłby sobie na mego męża. A i ja, choć mości Albrechta nie znam jeszcze, chętnie przystanę na jego propozycję, by uwolnić się spod fałd spódnicy Pani Matki, które choć piękne, to jednak duszą mnie zapachem perfum.
To rzekłszy spuściła oczy, by kobieta nie dostrzegła w nich ewidentnej drwiny i satysfakcji.
__________________
Konto zawieszone. |