Coen

Dorrin szedł przez tłum wykonując coraz to bardziej imponujące ataki wysyłane głównie w kierunku nieświadomych mieszkańców Azul. Niektórymi ciosami niszczył dobytki mieszkańców. Z każdym kolejnym ciosem jego złość przeradzała się w coś zupełnie innego. Uczucie trudne do opisania lecz znajome . Kiedyś bowiem już coś podobnego miało miejsce. Kiedy to było? Ciężko teraz o tym wspominać. Dorrin z resztą nie należał do osób cechujących się nadzwyczajną pamięcią. Ważniejszym w tej chwili było to, ilu niewinnych ludzi, ilu bojowników i zawiadiaków, ilu strażników i gwardzistów Zarkan nauczy dzisiejszego dnia kunsztu wojowniczego.
W pewnym momencie padł na niego grad ciosów ale wielkolud nawet nie zamierzał cofnąć swych poczynań. Większość ataków udało mu się sparować, jeden jednak doszedł. Górnik nie zdawał sobie sprawy, że było to uderzenie niemal śmiertelne. W tamtej chwili Dorrin poczuł jedynie delikatne swędzenie, a trafiła go przecież ogromna deska, którą możnaby rozjebać stuletnią, porządnie wykonaną, dębową szafę. Choć Zarkan nie odczuł tego ciosu, coś w tamtym momencie w nim pękło i wkurwienie pochłonęło całkowicie doświadczonego wojownika . Nagle wszystko stało się nieważne. Zapomniał o towarzyszach, zapomniał o strażnikach. Myślał jedynie o szkarłatnej krwi, której miał nadzieję zakosztować. Ludzie od niego odskoczyli, bo przestraszyli się iskry, która zapłonęła w oczach gwardzisty. Pojawili się, natomiast ludzie Gottriego.

 

__________________
"Wyobraźnia jest początkiem tworzenia.
Wyobrażasz sobie to, czego pragniesz,
chcesz tego, co sobie wyobraziłeś i w końcu
tworzysz to, czego chcesz."