Manji

Podbramie, przesmyk Vorguna, obok składu drewna

Po obaleniu grubasa, Dirk ruszył w pogoń za kusznikiem. Nie słysząc protestów kaprala kontynuował pościg. Biegł za oprychem tak jak wilk biegnie gdy ściga ofiarę, równym krokiem. Dobrze dociśnięte pasy zbroi i broni ponownie popłaciły Dirkowi, dzięki rutynie i dokładności zbroja nie przeszkadzała mu w biegu. Kusznik biegł bardzo szybko ale nierówno, a co jakiś czas się oglądał aby upewnić się czy wciąż jest ścigany. Dirk zorientował się, że czarny płaszcz identyfikuje go, w związku z czym zdjął go z siebie i zawinął wokół lewej ręki z tarczą. Po czym kontynuował równy bieg. Gdy docierał do zakrętów, zwalniał i ostrożnie zaglądał tak by pozostać niewidocznym, obserwując gdzie jest uciekinier, a po wypatrzeniu ruszał za nim. Urgrimson nie miał zamiaru pędzić jak szaleniec po nieznanym mu terenie za jakimś oprychem. Bardziej go ciekawiło gdzie ucieknie przerażona zwierzyna. Więc początkowo pościg po pewnym czasie przemienił się w śledzenie. Gdy Dirk zaczął iść za kusznikiem, bo ten się nieco uspokoił niedostrzegłszy ścigającego go czarnego płaszcza, zaczął zachowywać się jak przechodnie na ulicy. Przypasał tarczę na plecy ukrywając pod nią zrolowany płaszcz. Pałkę również przytroczył do pasa aby nie rzucał się z nią zbytnio w oczy. Nawet na hełm naciągnął zieloną wełnianą czapkę. Idąc za kusznikiem rozglądał się bacznie z dwóch powodów, nie chciał wpaść w pułapkę, ale przede wszystkim chciał zapamiętać drogę powrotną.

 

__________________
Świerszcz śpiewa pełen radości,
a jednak żyje krótko.
Lepiej żyć szczęśliwym niż smutnym.