| Szedł wolnym krokiem podziwiając potęgę architektury. Minął Kypa, bez żadnych emocji, nawet na niego nie spojrzał. Nagle wyskoczył przed nim młodszy padawan, który go zawołał. Było to dla niego dziwne, gdyż raczej nikt nie przybiegał po niego, nie wspominając już o jakiejkolwiek rozmowie.
Podążył za chłopakiem. Wzywał go mistrz Kendu Barena, do siebie na dywanik. Sarin stanął na przeciwko niego na swój sposób i wlepił swe lodowate spojrzenie. Dopiero teraz skojarzył, że stawał się jak woda, zimny. Był traktowany jak powietrze, jako składnik społeczności, jednak on sam gdy dobywał miecza treningowego płynął wraz z mocą jak nurt rzeki. To był ten specyficzny sposób, za który podziwiał ów żywioł.
Kendu miał dla młodego Zabrakanina zadanie. Widać jego zdolności komuś się przydały. Gdy poznał imię padawana, uśmiechnął się, jednak jego mięśnie twarzy wyraziły raczej grymas niż zadowolenie z poznania nowej osoby. Miał już to w naturze. Starał sie postępować zgodnie z kodeksem. Miał dużo czasu, by wyzbyć się odpowiednio emocji, ale wiedział, że natura niektórych ras nie potrafi tego tak dobrze, jak on sobie radził. Czasami jeszcze dawał oznaki słabości.
Gdy usłyszał o zadaniu, które miał do wykonania wraz z mistrzem i jego uczniem, przytaknął godząc się na współpracę. Wyczuł moc, potężną i opanowaną. Postura też ją wyrażała, jednaj nie tak bardzo jak wnętrze mistrza. Było czyste i nieskażone uczuciem, ani jedną kroplą emocji, nawet najmniejszą cząstką. Głos był stonowany. Właśnie takiego nauczyciela potrzebował Khameir. Teraz tylko oczekiwał na kolejne polecenie.
__________________
Yami yori mo nao kuraki mono, Yoru yori mo nao hukaki mono Konton no umi yo, tayutoishi mono, konjiki narishi yami no oo Ware koko ni nanji ni negau, ware koko ni nanji ni chikau Waga maeni tachifusagarishi subete no orokanaru mono ni Ware to nanji ga chikara mote hitoshiku horobi o ataen koto o! Giga Sureibu! |