Rewik

Khogir nie miał zamiaru zabijać drugiego wilkołaka, choć musiałby przyznać, że poczuł pewną ulgę gdy ten padł od miecza Kelvina. Dobrze się stało, choć widząc zachowanie młodzika i to jak rychle wziął się do wymierzania śmierci, uniósł brew w zdziwieniu oraz wydął wargi w zadumaniu. Zdaniem Khogira każdy Viseńczyk z osobna miał prawo do pozbawienia ich życia, ale zachowanie Kelvina… było co najmniej zaskakujące.
[...]
Krasnoludzki topór przydał się jeszcze przy przygotowaniu pogrzebowego stosu dla Melisa. To był właściwie jedyny jego wkład do pożegnania kapłana.
Chwilę po skończonej robocie, Khogir skorzystał z okazji, że Edgar i on znaleźli się z dala od uszu Eillif i Kelvina.
- Kąsacz... Edgarze- Druid odwrócił się zdziwiony w jego kierunku, a Khogir jeszcze raz upewniając się, że nikt nie podłapie o czym mówią kontynuował:
- Oblazły cię te wilki, co? Myślał żem czy sobie poradzisz, ale topór zajęty i koniec końców chyba dobrze żem na tego chędożonego elfa polazł. Nie wiadomo co by zostało z Yarkissa… ale do rzeczy… wierzę ci, że panienka Eillif coś knuje. Proponuję mały układ. Przez pierwsze pół nocy obejmę wartę… Będę miał ją na oku, coby potem nie mówiła, że to od wcześniej poniesionych ran nam wykitowałeś. Walka mnie wykończyła, ale tyle jeszcze dam radę. Drugie pół nocy będziesz czuwał ty. Miej na oku Eillif ale też… Kelvina. Coś się z nim dzieje dziwnego. Kurw*ż! Może stawać się jednym z tych sierściuchów... Nie wiem jak to przebiega, pewnie znasz się na tym lepiej… - urwał gdy nadeszła chwila pożegnania z Melisem. Spojrzał jeszcze tylko na Edgara i wyczytał z twarzy jego odpowiedź.