| Zbigniew
Uśmiech rósł na twarzy Andrzeja, aż do momentu, gdy Wilk przestał mówić.
-Proszę, proszę. Myślałem, że widząc taki towar na szali zmoczysz portki i będziesz skomlał jak pies, aby pracować dla nas. Jednak nie. Wygląda więc na to, że nie jesteście aż tak blisko, jak myślałem. Już zapomniałem jak wyglądają relacje między ludzkim mężczyzną, a kobietą. Co do pewności to masz moje słowo. Staram się je dotrzymywać. Nie jestem aż takim chujem, żeby ją zabić, ani takim sknerą, żeby nie odpalić Ci Twojej działki. Jeśli chodzi o Twoją lojalność to Gwen zostanie z moim dobrym kolegą Erykiem, która się nie dobrze zaopiekuję. Widzę, że próbujesz kręcić Manteufel – głos przestał być miły – Decyzja miała być szybka i prosta. Czas zmienić warunki. Eryku, ucho.
Eryk był dobrym pracownikiem. Rozkaz szefa wykonał błyskawicznie. Wywinął dłonią zręcznie, po czym powrócił do poprzedniej pozycji ostrza, w której jednym prostym ruchem mógł poderżnąć gardło elfce. Ciszą przerwał okropny wrzask dziewczyny, po którym nastąpiły bolesne jęki. Mały przedmiot upadł głucho na podłogę.
-Teraz twoja dziwka jest nieco mniej warta. Do kolejnej rundy negocjacji nie dojdzie. Nie jesteś mi do niczego potrzebny, moglibyśmy zrobić to sami, ale posiadasz pewną wartość bojową. Wykonanie naszego zadania tutaj nie jest łatwe, więc chciałem mieć cię po naszej stronie, aby zwiększyć ciut szanse na przechwycenie artefaktu. Masz pięć sekund na decyzję. Potem ginie ta dziwka, a następnie ty. Aha jeszcze jedna rzecz, jeśli spróbujesz swoich tanich sztuczek z krwią, będzie cierpiała.
Andrzej zaakcentował ostatnie słowo tak, że Zbigniewa przeszedł dreszcz. Następnie wyciągnął zaciśniętą pięść przed siebie, niechybnie celem odliczania na palcach. Kciuk był już wyprostowany.
__________________
Nosce te ipsum. |