Fastbergavettbrinnandehjärta
Kamienny człowiek czuł niepokój. Nie chodziło tylko o pędzące obok niego harlanty, o tajemniczych jeźdźców, czy o otaczająca go gęstą Pomrokę Stojąca przed nim postać emanowała dziwną energią, która jednocześnie fascynowała i budziła grozę w Fastbergavettbrinnandehjärcie.
Zadane pytanie najwyraźniej nie zostało zrozumiane, gdyż postać milczała. Kamienny człowiek podniósł z ziemi latarnię i przyjemne ciepło rozlazło się po całym jego ciele.
Tajemnicza postać stała się jeszcze bardziej przeźroczysta niż przed momentem. Fastbergavettbrinnandehjärta czuł smutek patrząc na widmową postać. Sam nie wiedział skąd brało się to uczucie.
Postać wpatrywała się w kamiennego człowieka, a ten chodź zdobył już to po co tu przyszedł wahał się, czy ma już wracać.
Widmowa postać wyciągnęła dłoń, jakby prosząc aby zabrać ją ze sobą. Żal i smutek rozlały się po duszy Fastbergavettbrinnandehjärta. Całe jego jestestwo wypełniała troska o tą tajemniczą postać.
Kim był? Czego chciał? Jak mu można pomóc? Pytania mnożyły się z każdą sekunda.
- Yhag atash indu aleshi? - krzyknął ktoś za plecami kamiennego człowieka.
Fastbergavettbrinnandehjärta obrócił głowę i ujrzał stojącego za nim potężnego harlanta na grzebiecie, którego siedział muskularny mężczyzna.
Ku swemu zaskoczeniu Fastbergavettbrinnandehjärta zrozumiał sens słow, choć nie znał tego języka. Słowa mężczyzny w jakiś sposób wniknęły w jego duszę, a w jego głowie pojawił się ich sens.
Mężczyzna pytał:
- Co tu robisz duchu ziemi? - a po chwili dodał - Zgaś to przeklęte światło.