Caleb

A jednak. Miałem rację. To miejsce musi być zobrazowana mieszanina emocji związaną z okropieństwami tego zbrodniarza. Aż czuję się niedobrze na myśl czego dopuścił się ów szubrawca. Nie jestem człowiekiem specjalnie sentymentalnym, ani nie ujawniam tego, co czuję. Ale to dla mnie zbyt wiele.
- Sukinsyn - mam tylko tyle do powiedzenia.
Obraz znów się rozmywa. Czy to szaleństwo nigdy się nie skończy? Jak dobrze byłoby choć chwilę stąpać na pewnym bruku ulicy, pośród szarych, zwyczajnych ludzi. Ale nie jest mi to dane. Kolejna wizja.
Teraz rozumiem więcej. Z pozycji obserwatora wiem kogo istotnie widzę. To cholerny zboczeniec. W jakiś sposób podzielam też uczucia osoby, przez której oczy spoglądam na świat. Jednak tylko chwilę. Znów stoję przed mężczyzną w błękicie. Jest zaniepokojny. Jasne, każdy byłby zdenerwowany, gdyby rozmówca co chwila odlatywał na orbitę.
- A pan jak się nazywa?
Jego twarz tężeje. Patrzy na mnie i przestaje mu się podobać to, co widzi. A może tylko sobie tak wmawiam przez stres.
- Jak pan się nazywa, pytam.
Mrużę oczy. Oślepia mnie snop światła. Teraz policjant stanowi ciemny kontur na jaskrawo-białym tle. Wygląda złowieszczo, jak cień z zaświatów domagający się mej tożsamości. Nie mam jednak powodów by wstydzić się swojego nazwiska. Nic złego nie zrobiłem i tego się będę trzymał.
- Cooper, Mark Cooper. Pracuję w urzędzie podatkowym - pokazuje mu dokumenty.
Czuję, że powraca mi stopniowo opanowanie i wrodzony formalizm, który niektórzy zwą czepialstwem:
- Chcę zobaczyć również pańską legitymację, komisarzu...