| Niklaus po uderzeniu w twarz ocknął się. Spojrzał na związanego "potwora". Nie wydawał się teraz groźny. Jakże mu było wstyd, że tak niewiele trzeba było, żeby stracił ze strachu przytomność. On, weteran wojenny, nieustraszony zwiadowca, działający niejednokrotnie na tyłach wroga wystraszył się zwykłego niziołka. Nie potrafił sobie odpowiedzieć na pytanie jakim cudem nie rozpoznał ziomka. Był w końcu tylko umazany smołą i przybrany w patyki. Te pytania będzie sobie zadawał jeszcze długo.
- Nie to kaczka kopnie, ależ mi napsuł krwi ten przebieraniec. Dobrze z nim postąpiłeś Albrechcie. Nie jestem zwolennikiem przemocy, ale czasami po prostu inaczej się nie da.
Podniósł się, otrzepał ubranie i zaczął zbierać porzucone zioła. Śpieszył się, nie chciał by z powodu jego opieszałości kapitan się wykrwawił. |