Tunel był o wiele za mały dla wysokiego Helmuta. Oprych szedł kuląc się i co jakiś czas mimo tego zawadzając głową o jakąś wystającą skałę. To wszystko było przyczyną jego nie najlepszego humoru. Przy każdym przewężeniu korytarza narzekał głośno na towarzyszy, którzy zdecydowali się na wybór tej drogi mimo wyraźnego sprzeciwu Helmuta. Gdy usłyszał podejrzane odgłosy zatrzymał się wraz z innymi z dłonią na rękojeści miecza. Spodziewał się wszystkiego. W końcu to mógłby być nawet smok. Skoro przyplątał się tu jeden, mógł przyplątać się i drugi. na szczęście Grodug trochę ich uspokoił. Naturalne zjawisko, mimo że potencjalnie niebezpieczne wydawało się o wiele bezpieczniejsze od smoka puszczającego wiatry.
Ruszyli naprzód i wkrótce natknęli się na źródło syczących odgłosów. Szerokie szczeliny przegradzały drogę. Wydobywające się z nich gazy nie napawały optymizmem co do tego co znajduje się na ich dnie. Helmut miał nadzieję, że nie będzie dane mu się o tym przekonać. Kiedy już miał zamiar zawrócić i do tego samego przekonywać towarzyszy Grodung zrobił coś niespodziewanego. Wziął rozpęd i przeskoczył szczelinę. Helmut poczerwieniał na twarzy aż po czubki uszu. Teraz gdyby zawrócił okrył by się wstydem a bardzo mu zależało na sławie nieustraszonego oprycha. Zacisnął zęby i wziął rozbieg.
Niestety to nie wystarczyło. Nie trafił stopą w krawędź po przeciwnej stronie i z łomotem zwalił się w dół. Czuł jak gorące opary parzą mu skórę.
- Ranaldzie pomóż!- krzyknął przerażony.
Na szczęście nie spadł w czarną czeluść rozpadliny a wylądował na skalnej półce nieco poniżej. Poparzenia bolały, ale przynajmniej żył.
<
Kostnica - 48>