Cóż, dla niziołka tunel był odpowiednich rozmiarów. Nie był ani zbyt duży ani zbyt mały. Mógł poruszać się po nim tak jak chciał. Chociaż wędrowanie po nim nie było do końca przyjemne, bo ciągnął się niemiłosiernie długo. Jak ktoś z towarzyszy wyliczył, szli dobre dwie godziny wąskim, ciemny i syczącym tunelem. Tak, syczącym dopiero pod koniec.
Ludo szedł ostatni. W swoim życiu nie raz musiał przeskoczyć jakąś przeszkodę czy dziurę, ale nigdy porażka nie oznaczała poparzeń. Teraz się nieco bał. Tym bardziej, że dwójka jego towarzyszy spadła w dół i niechybnie oberwała od gorących gazów. Ludo postanowił skoczyć, bo i tak nie miał sił by wciągać kogokolwiek po linie. Wziął krótki rozbieg i skoczył. Poszło mu to dość sprawnie. Najwyraźniej obawa przed upadkiem i umiejętności niziołka spowodowały, że znalazł się na drugiej stronie razem z jednym krasnoludem.
[Rzut: 43]