| Gdy Helmut i Reinmar wygramolili się już z pułki skalnej na która spadli próbując przeskoczyć rozstęp, rudobrody krasnolud przyciągnął do siebie jeden z końców liny. Dorigan przywiązał się nią w pasie dla asekuracji, aby nie skończyć tak jak jego towarzysze, zrobił kilka kroków do tyłu.
– Nie chcę wpaść w to szambo. - Zaklął pod nosem lekko zdenerwowany, aby wszystko poszło zgodnie z planem. Z całych sił ruszył do przodu, odbił się… i o mały włos, a podzielił by los dwóch ludzi, którzy skakali przed nim. Wylądował po drugiej stronie dziury niczym kot, jednak nie chodziło o grację lotu i lądowania. Krasnolud niemalże zarył w ziemię brzuchem lądując na czterech swoich kończynach. Wstał, otrzepał się i wciąż ze strachem w oczach rzekł:
- Tak to się robi po krasnoludzku. Dorigan widocznie dumny ze swojego osiągnięcia zaczął powoli zwijać linę.
- Grodug, oprócz powrozu, mam jeszcze koc, ale dzielić się podczas snu z nikim nie zamierzam. Resztę widzicie na mnie, pancerz, tarcza, kusza i topór. |