Erissa

Jechała na wozie nie odzywając się, cicho złorzecząc na wszystko i wszystkich w mieszance wściekłej furii i przygnębienia. A to nie było dobre połączenie. Chyba pierwszy raz miała tak wielką ochotę zrezygnować z jakiegokolwiek zadania. Pieprzony księciulo, tylko najedli się przez niego wstydu i namęczyli. Zabawa po pachy. Naciągnęła na siebie, podobnie jak inni, kaptur i opatuliła się płaszczem. Jasne, teraz na domiar złego przemoknie jeszcze do ostatniego skrawka majtek, cudownie, wprost bajecznie.

Frustracja była tak ogromna, że nawet nie zapytała po co Jorrah odciąga Ancara. Ostatnio ciągle wymieniali jakieś popychajki w tylko sobie znanych celach, ale gdy mężczyzna uniósł miecz...
- Co ty robisz?! - wrzasnęła zeskakując z wozu i... zatrzymała się w połowie kroku rozumiejąc nagle o co chodzi - Mogłeś poodcinać mu ręce, porywczy dziadygo - rzuciła z pretensją - Na wszystkie demony, może i jestem cudotwórcą, ale łapy odciętej nie przyszyję... w większości przypadków - uśmiechnęła się pierwszy raz od dłuższego czasu
- Ancar, na twoim miejscu trzymałabym się z daleko od tego wariata - zaśmiała się rozbawiona całą sytuacją - Obyśmy nie byli kolejni do znęcania, Kaspar, nasz przyjaciel ma chyba ukryte pokłady ojcowskiej miłości - zażartowała i poklepała maga po plecach - Jego faktycznie zostaw póki co. Z mieczem nie ma żartów, a bez rąk faktycznie wiele nie zrobi - przytaknęła przyjacielowi widząc jego bezgłośną prośbę o poparcie

 

__________________
"Wczoraj wieczór myślałem o ratowaniu świata. Dziś rano o ratowaniu ludzkości. Ale cóż, trzeba mierzyć siły na zamiary. I ratować to, co można."
A. Sapkowski