| Shinji został nagle wyrwany z kriogenicznego snu. Nie pamiętał o czym śnił, miał tylko w głowie różne oderwane od rzeczywistości obrazy. Jakaś mapa, niby Mizu, ale jednak nie, miecz, lew, ubrania w szafie.
Gdy wszelkie kable nagle się oderwały od jego ciała, jęknął z bólu, czując, jak gęsty i lepki płyn nagle ucieka z jego komory. Padł na kolana, wymiotując.
Po paru minutach wstał, ruszył na przód paroma chwiejnymi krokami i oparł się o pobliską ścianę. Oddychał często i płytko, kręciło mu się w głowie, a w ustach wciąż miał gorzkawy posmak wymiocin.
Słysząc komunikaty nadawane przez panele komunikacyjne, podszedł do najbliższego, nacisnął wielki niebieski guzik i zakomunikował.
- Tu Shinji Konohara, doktor. Czy ktoś mnie słyszy? Ile mamy kombinezonów próżniowych? Ile czasu nam zostaje, zanim całe powietrze uleci ze statku? Czy ktoś może mi wskazać drogę do najbliższego punktu, gdzie mógłbym się ubrać w kombinezon? I jak do licha dotrzemy do planety, skoro statek jest w tak opłakanym stanie? Mamy tu jakieś szalupy ratunkowe? |