lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Krew na Toporze] Wyprawa Doktora Symeona

TomaszJ · 23-08-2014, 12:17

Cytat:

Dziennik Doktora Symeona Szarego

30 Izoka, roku po Wyniesieniu 1161, 33 rok panowania miłościwie nam panującego Oberiusza IV Gryfina
Łódź wyprawy, gdzieś na rzece.

Trzydziesty piąty dzień wyprawy

Mrożące krew w żyłach spotkanie z hipopotamami mamy już za sobą, a myśl co jeden z nich mógłby zrobić z naszą łodzią - i w konsekwencji z całą wyprawą, sprawia że jest mi słabo. Byłem już w dżungli, ale zaledwie na skraju, zaś w głąb zapuszczałem się wyłącznie z członkami przyjaznego plemienia, którzy okolice znali jak własną kieszeń, co nie było bardziej niebezpieczne niż wypad do altamariańskiej puszczy z gajowym.
Teraz jednak na własnej skórze poczułem grozę tego, jak niebezpieczna może być Dzika Puszcza. Niczym drapieżnik żywiący się wszystkim co żywe, pochłaniała ludzi, zwierzęta i zapewne niejedną cywilizację. O wyprawach takich jak nasza nie wspominając. Na szczęście rany Wata dobrze się goją, a na Ss'Sasquathu już ugryzień niemal nie widać. Ale to nie wszystko, bo Dżungla i tak lubi zaskoczyć.
Nie dalej jak wczoraj Jossa coś ugryzło - nawet tego nie zauważyliśmy - a teraz nieprzytomny majaczy i śpi na przemian. Czasem budzi się na chwilę, ledwo przytomny, akurat na tyle by można go było nakarmić i napoić. A dziś rano banda sprytnych małpiatek obrabowała nas z części jedzenia.

Przedwczoraj minęliśmy statuę słonia z wyobrażeniem wieży na grzbiecie. Wedle dziennika oznacza to, że grobowiec jest tuż, tuż. Mam nadzieję, bo zaczynam wątpić, czy całość jest tego warta. Dwoje dobrych ludzi zginęło już w imię wiedzy, po którą płyniemy, a ich krew jest na moich rękach. Zerwanie, obyś wstawił się za mną, gdy przyjdzie sądzić życie moje!

Gdy dopłyniemy do Doliny Wodospadów (jak dziennik Nef-Halaima ją nazywa), resztę drogi przyjdzie nam pokonać pieszo... i to bez wskazówek, gdyż tam urywa się opis tego jak się dostać do grobowca.

1 lipienia, roku po Wyniesieniu 1161
Rzeka, Dolina Wodospadów

<<<< soundtrack >>>>

Z daleka słychać było szum, bardzo głośny szum, jakby nadchodzącej ulewy.
Najpierw wszyscy zaniepokoili się, ale wysłana w powietrze Elena nie sygnalizowała niebezpieczeństwa. Nagle doktor zaczął się histerycznie śmiać, głośno i niepowstrzymanie.
Patrzeliście się na niego jak na wariata, obłąkanego starca hasającego po łodzi w rytm słyszanej tylko przez siebie melodii i śmiejącego się z żartów które słyszał jedynie on sam.
- Jesteśmy! Nie rozumiecie! Je-ste-śmy! Hahahaha haha! - pobiegł na dziób łodzi i krzyknął
- Oto spójrzcie! Przed nami Dolina Wodospadów, wedle starego Nef-Halaima jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi! Nic dziwnego, że chciał skończyć tutaj swoją ziemską drogę!
Łódź wypłynęła z cienia drzew i minęła zakole rzeki i przed waszymi oczami rozpostarł się widok raju na ziemi.

Zaniemówiliście, bo oto jesteście u kresu, udało się! Dopłynęliście! Rajski zakątek zapowiadał zaś wytchnienie, odpoczynek od okropności i niebezpieczeństw. Zwierząt było tu co niemiara, ryb też, owoce rosły niemal wszędzie. Woda była przejrzysta i miała słodycz taką, jak ta z zimnej, rodzinnej studni.
Przybiliście do niskiego brzegu, plaży wyłożonej białymi i gładkimi otoczakami.
- W końcu miejsce bez tych wszędobyskich krokodyli! - ucieszył się Sabir - założę się że będzie się można w końcu bezpiecznie wykąpać.
- Ja bym się nie zakładał - Gregor był bardziej sceptyczny, a może bardziej praktyczny? Plusk przerwał ich rozmowę. Ss'Sasquath wskoczył z rozpędu do krystalicznej wody i zniknął pod jej lustrem. Jaszczuroczłowiek czuł jak woda zmywa z niego zmęczenie i frustrację. Wypłynął na powierzchnię i pomachał towarzyszom.
Wat uśmiechnął się i włożył bose nogi do wody. Rany które zarobił i tak wyłączały go ze stawiania obozowiska, więc postanowił się zwyczajnie zrelaksować, a otoczenie namawiało wręcz do tego.

OGNIE W CIEMNOŚCI

Gdy obóz stanął był już wieczór. Tym razem był solidniejszy niż zwykle, ze stałym paleniskiem i otoczony ciernistymi krzakami, które wycięto tu i ówdzie. Woda okazała się bezpieczna i idąc za śladem jaszczuroczłowieka wkrótce wykąpali się wszyscy. A teraz świętowali - wielki różowy ptak, którego ustrzelił Squath, a którego Gregor nazwał "flamingiem" zapewnił mnóstwo mięsa, a posiłek uzupełniały różne owoce.

Nagle w ciemności zapalił się ogień. Potem następny i jeszcze kolejny. W końcu nieduży półwysep, na którym rozbili obóz został otoczony błędnymi ogniami, drgającymi w miejscu niczym dobre pół setki pochodni. Wilczyca nastroszyła się i zaczęła warczeć, ale odpowiedział jej groźny ni to ryk, ni to pomruk więc skuliła uszy i podwinęła ogon. I schowała się za Gregora.

Od strony ogni ktoś krzyknął

- Mur bogħod! Aħna ma rridux li inti hawn!

Dla Ss'Sasquatha brzmiało to dziwnie znajomo, ale jakoś tak dziwnie. Wątpliwości rozwiał doktor, szepcząc
- To leśny południowy, którym posługują się Maabakowie. Najwyraźniej jakiś klan osiedlił się tutaj. Mówią, że nie chcą nas tu i mamy odejść - odwrócił się do jaszczuroczłowieka - Ipprova biex jifhmu minnhom imbagħad*

Niepewni co dalej poszukiwacze przygód zastanawiali się co począć, gdy w ziemię przed nimi wbiła się strzała.

- Mur bogħod I ser joqtlu!**

Doktor, który miał coś rzec zamarł w pół wdechu - Radźcie co robić. Jesteśmy krok od celu, nie możemy się wycofać!
Noc nie podsuwała jednak odpowiedzi, tak jak strzały, które czasem wylatywały z ciemności, by uderzyć w pień czy ziemię.
Jaszczuroczłowiek wyciągnął strzałę z ziemi i obejrzał, stwierdzając, że grot jest obsydianowy - kruchy, ale ostrzejszy niż ze stali.
A nie było wątpliwości, że w końcu zaczną strzelać nimi inaczej niż na postrach...

* Postaraj się, wtedy ich zrozumiesz.
** Idźcie precz bo zabijemy!