| Yao uśmiechnął się niepewnie do Keiko, gdy wchodzili do sali. Dręczyły go wyrzuty sumienia, że nie zrobił nic, by ją rozweselić. Nie potrafił zdobyć się na przeprosiny - słowa jakby uwięzły mu w gardle. Przeklinał więc swą szorstkość i liczył na to, że dziewczyna o wszystkim zapomni.
Gdy Alreuna ich przedstawiła, pomachał do zebranych. Wydawało się to na miejscu - przyjazny gest w okolicznościach muzyki relaksującej i specyficznego wystroju wnętrz. Pusty żołądek pchał do przodu, do stołu suto zastawionego wszelakimi smakołykami. Zanim jednak chłopak wykonał pierwszy krok, wyciągnął rękę do Keiko. Chciał, aby w zgodzie usiedli obok siebie.
- Jeżeli chcesz, zapytam ją o Anę - szepnął. - Po posiłku, wtedy nikt nie usłyszy.
Keiko rozejrzała się, niepewnie, po sali. Mężczyzna kazał im przyjść, więc przyszła, była nauczona, ze należy wypełniać polecenia dorosłych.
- Miło mi cię poznać, jestem Keiko - powtórzyła, cztery razy, uśmiechając się do każdej z przedstawianych jej osób.
Potem usiadła na wolnym krześle, obok Yao.
- Gdzie jest Ana? - zapytała kobiety. - Jaki jest dziś dzień?
Yao uśmiechnął się do siebie. Keiko zresetowała się, najwidoczniej niepotrzebnie martwił się o nią.
- I co z Hillevi? - wtrącił się. - I jaki był dzień, gdy obudziłem się za pierwszym razem?
W ten sposób, w zaledwie kilka sekund, zepsuli wzniosłą mowę Alreuny na temat Nowej Ojczyzny, kierując rozmowę w zupełną prywatę. Kobieta nie wydawała się jednak specjalnie dotknięta. Uśmiechnęła się do nich tym swoim cierpliwym uśmiechem i odpowiedziała:
- Musicie pamiętać, że jak Wy - jestem tylko częścią projektu. Nie potrafię odpowiedzieć na Wasze wszystkie pytania, aczkolwiek... będę się starać - zwróciła się do Keiko. - Nie wiem gdzie jest Ana. Niestety, ja nic o niej nie słyszałam. Dzisiaj mamy wtorek. Zgodnie ze starą rachubą miesięcy mamy miesiąc maj, niestety... pogoda nie jest taka jak dawniej. Pory roku są dość zwodnicze. Dziś pada śnieg, jutro może zaświecić słońce. Niestety. Rok 2031, co powinniście pamiętać z programu edukacyjnego, nim zostaliście w pełni wybudzeni.
Alreuna uśmiechnęła się, po czym spojrzała na Yao. Chwilę przyglądała się chłopakowi bez słowa, po czym odpowiedziała na jego pytania:
- Hillevi powinna być tu z nami, według raportu, który dostałam przed śniadaniem. Niestety, nie wiem co Was zatrzymało i bardzo chciałabym się dowiedzieć, jeśli nie macie nic przeciwko. Nie bardzo też rozumiem czym jest dla Ciebie pierwsze przebudzenie. Możliwe, że w trakcie... no wiecie, budzenia, Twój umysł stworzył wizję pobudki. Nie jestem ekspertem od snów, ale wydaje mi się to możliwe. |