| - No pierdolłem se! Fajne, nie? - Derlin pokazał tarczę Rurkowi. - Ale to nie runa. Runy, rozumiesz, są jak baby. Wybredne i lubiące się stroić. A do tego zazdrosne, ale to inna sprawa. Tak samo jak kobitce, runie nie dogodzisz pierwszą lepszą tarczą, albo młotem. Taki nośnik musi być kurewsko dobrze wykonany, żeby runa mogła się zagnieździć. Jak się już nachapiemy w tych tunelach, to będę nakurwiał runy seriami, tobie też machnę!
Wyszczerzył zęby do pobratymca, rad, że mógł komuś opowiedzieć o swojej pasji. Tworząc runy stawał się zupełnie innym krasnoludem. Skupionym, dokładnym a przede wszystkim cierpliwym. Przypominał wtedy niewzruszony kamień, którego wnętrze wypełniała płynna magma. Zbyt długo nie miał okazji stworzyć nowego dzieła, jego życie traciło sens, ale może wkrótce się to odmieni.
- A to - Derlin wskazał na rysunek kowadła. - To jest symbol mojego przodka, a zarazem całego mojego klanu - Pęknięte Kowadło.
__________________
Ash nazg durbatuluk,
Ash nazg gimbatul,
Ash nazg thrakatuluk,
Agh burzum-ishi krimpatul! |