| Harris ze zdumieniem obserwował kłębowisko węży, tak udatnie naśladujących sylwetkę człowieka. Te małe gadziny miały za małe móżdżki by dać się wytresować, by działać niesztampowo, by zrobić coś niezgodnego z ich instynktem.
Z podziwem oceniał współdziałanie, współpracę, zaciśnięte ogony, zwoje celowo i z sensem otaczające inne zwoje... Węże pracowały jak rój, jak wspólnota. Co z tego, że nie było szans by to potrafiły. Liczyło się tylko to, że osiągnęły niezwykły wynik dzięki współpracy i współdziałaniu.
Czymś, czego ewidentnie brakowało ich grupie. Czmychający Hawkes był tego widomym przykładem.
Węże sunęły prosto na nich. Jeb ocenił, że bez trudu może je wyprzedzić puszczając się biegiem, lecz na to jeszcze nadejdzie czas.
Nie był strzelcem wyborowym, ale z broni krótkiej i tej odległości, nie sposób było pudłować. Oddał dwa strzały w kłębowisko rozpełzające się po ziemi.
Wtem mignęła mu gadzia czaszka, o charakterystycznym, srebrzystym przebarwieniu. Rój ma królową, czy to u mrówek, pszczół czy termitów. Te zdecydowanie bardziej skomplikowane istoty zdawały się jednak działać wedle schematów właściwych owadzim grupom. Bez strachu, bez wahania, ale z jasnego polecenia.
- Panie Jeremiaszu, celujmy w tą gadzinę nieco po lewej, co ma znamię srebrne na łbie. Mam przeczucie, że to nam pomoże.
Miał trzy kule w bębnie. Wstrzymał oddech, starannie odwodząc kurek oddał trzy pewne strzały w kierunku węża, który zdawał się być poprzednio głową postaci.
Po strzałach chciał pociągnąć za ramię Wielebnego i szybko się oddalić w kierunku pozostałej grupy.
__________________
Pусский военный корабль, иди нахуй |