| Kesa oparła się o skałę, przymykając oczy. Oddychała ciężko. Pot spływał jej po plecach i czole, nogi i ręce drżały, jak po wielkim wysiłku. A przeszła zaledwie kilka kroków… odwróciła się i poszukała wzrokiem szczeliny, przez która się przecisnęła.
Gdzieś tam, za stromymi skałami, zostało ciało Staruchy i jej towarzysza. Dziewczyna ani przez moment nie rozważała możliwości pozostania przy nich. Nie sprawdziła nawet, czy żyją. Po części wynikało to z jej głębokiego przekonania, że Starucha kontroluje sytuację. Że przejście Irgi do nie-świata było jej świadomym wyborem i decyzją kobiety. Pamiętała, jak Irga próbowała ja zatrzymać, kiedy na powrót przekraczała zasłonę. Wyglądało na to, że Starucha uważała nie-świat za odpowiednie miejsce dla nich obu. Kesa sadziła inaczej – jej zycie było tutaj, na tym świecie.
Gdyby nie węże… prawdopodobnie sprawdziła by tętno i oddech tamtych. Żeby się upewnić. Wiedzieć. Niezależnie od okoliczności i ich stanu – nie zrobiła by nic więcej. To też wiedziała na pewno. Nie urodziła się wczoraj. Straciła niefrasobliwość będącą przywilejem młodości, która kiedyś popychała ją do szaleńczych prób ocalenia każdego i w każdych okolicznościach. „Najpierw musisz zadbać o siebie” powtarzała zawsze jej matka, matka jej matki i matka matki jej matki. "Jeśli nie zadbasz o siebie nie pomożesz innym. Cóż z tego, ze ocalisz jedną osoba, jeśli sama oddasz za to życie? Nie tylko swoje – ale też innych ludzi, które w przyszłości mogła byś ocalić. Rozumiesz?”. Kesa rozumiała. Z każdym dniem coraz bardziej.
Choć ciało protestował, pochyliła się i podniosła ostry okruch skały. Wydrapała na skale znak, wyraźne, ukośna linia i druga, prostopadła do niej. Musi zapamiętać, zaznaczyć to miejsce. Przejście. Gdyby chciała tu wrócić…
Jakaś postać mignęła jej gdzieś z boku, na skraju pola widzenia. Chciała zawołać, dźwięk nie przedarł się przez wyschnięte gardło. A może to było tylko złudzenie? Jakiś cień? Nie miało to jednak znaczenia. Musi iść. Znaleźć ludzi. Skupiła rozbiegane spojrzenie. Ktoś tam jednak był!
Podniosła się na nogi i zaczęła podążyła za znikającą postacią. W takim tempie miała szanse dogonić ją na wiosnę. Nie wiedzieć czemu, ta myśl poprawiła jej nastrój.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |