| Nora z góry przyglądała się trwającej na dole krzątaninie. Sygnał, który wcześniej usłyszała i na który odpowiedziała rzeczywiście wzywał do pośpiechu. Tylko niestety nie był skierowany do pani Robinson. Kobieta stała się przypadkowym odbiorcą wiadomości, ale na gorączkową ewakuację nie została zaproszona.
Tak, całe to poruszenie zdecydowanie wyglądało jak chaotyczna ucieczka, chociaż uciekanie zwykle wiązało się z nieuporządkowaniem i chaosem.
Po dłuższej obserwacji Nora zobaczyła także zagrożenie, z jakim musiały się zmierzyć uciekające istoty. Nie potrafiła tylko określić czy wyłaniający się z ziemi robal był jedynym niebezpieczeństwem, przed którym starały się ujść dziwaczne istoty czy też jednym z wielu.
Zrozumiała za to jedną rzecz, dla niej, jako istoty niepodobnej ani do uciekinierów ani do agresora oba gatunki mogły być zagrożeniem. Próba ucieczki wraz z istotami drzewko podobnymi mogła się skończyć porażeniem promieniem ich dziwacznej broni, pozostanie w tym miejscu narażało ją na atak wielkiego, ziemnego robaka.
W tej sytuacji jedynym rozsądnym wyjściem było cofnięcie się do kamiennego półokręgu przy plaży.
Jednak Nora nie potrafiła się zmusić żeby odejść. Nie wiedziała czy samo dziejące się przed jej oczami widowisko czy też przyciągający sygnał dźwiękowy wydawany przez obcy pojazd wpłynęły na nią w taki sposób, iż nie była w stanie stąd odejść i odpuścić sobie obejrzenia reszty tego widowiska. Ukryła się, zatem najlepiej jak potrafiła przed wzrokiem nieznanych istot i czekała na dalszy rozwój sytuacji. Gdyby jednak okoliczności zwróciły się przeciwko niej była gotowa na ucieczkę w kierunku monolitów. |