SWAT'owiec również wstał. Uścisk był... delikatny, jakby cyborg ostrożnie dawkował siłę przyłożoną do dłoni agenta.

- Numer 44 - rzekł na pytanie o imię. Faktycznie takie dwie białe cyfry znajdowały się na jego piersi i ramionach. Chwilę przytrzymał rękę Spectera, jakby się zastanawiał, a gdy ją puścił, odpowiedział:

- Grzech gniewu, cnota gorliwości, sir. To jednak tylko powierzchniowa ocena. Każdy ma swoją własną historię, której nie widać na pierwszy rzut oka... czy programu. - zrobił przerwę, jakby mu się coś przypomniało, a na koniec dodał - Dlatego nie warto pochopnie oceniać faktów. Czasem zło to tylko skutek... nie przyczyna. Coś, przez co trzeba przejść, by odrodzić się mocniejszym. Wszyscy przecież błądzimy, nawet najdoskonalsi z nas. Oni może nawet szczególnie. A jednak podnosimy się z kolan po każdym upadku, mądrzejsi o to przeżycie. To wszystko, co mam do powiedzenia, sir.

I został bez ruchu w pomieszczeniu, czarna, nieruchoma bryła, zdająca się pochłaniać padające na nią światło.

- Masz tupet, nie da się ukryć. Dziwie się że z takim nerwem masz jeszcze głowę w całości. Ktoś ci ją kiedyś odstrzeli... - gdy za agentem zamknęły się drzwi, Marie pokręciła głową w mieszaninie niedowierzania, potępienia...i chyba lekkiego podziwu. Zabrała kubek i zaprowadziła Spectera znów do swojego biura, wstępując po drodze do łazienki, żeby umyć naczynia.
- I co o nim sądzisz, tak w ogóle? - spytała przez szum wody - Sama jestem ciekawa. Mamy takiego jednego na całą jednostkę. Inni są gdzieś rozsiani po sekcjach. Eksperymentalny program tworzenia żołnierzy przyszłości... można powiedzieć, że jest tu na testach. Muszę powiedzieć, że mnie samą cały czas zaskakuje ten typ. Chłopaki z jednostki są zwykle bardziej... żywi, jak wiesz co mam na myśli.