| Keiko szła za chłopakiem, który trzymał jej rękę.
Nie zastanawiała się specjalnie, czy są to ćwiczenia, czy nie są – po prostu szła. Starsze dzieci często decydowały , była do tego przyzwyczajona. Ciągle zasłaniała głowę, żeby odciąć się od świdrującego pisku alarmu.
Nagle zatrzymali się. Odsunęła dłonie od głowy, powoli. Było cicho. Całkiem cicho, ta cisza była jeszcze bardziej niepokojąc niż wycie. Yao zniknął, ale tylko na chwilę. Pojawił się szybko.. ale był inny. Patrzyła na wielkie dziury na jego szyi. Przerwana tętnica - nie żyje – rusza się – niemożliwe. Ciąg skojarzeń przemknął jej przez umysł z prędkością błyskawicy. Nie żyje. Rusza się. Sprzeczność była tak wielka, ze aż szumiało jej w głowie.
- Yao? – zapytała żywego-nieżywego chłopaka. – Yao? Wytłumacz.. – szukała słowa – ...siebie.
Nie odpowiedział, a żywa-nieżywa dziewczyna rzuciła się na nich.
Potem wszystko zadziało się na raz, za szybko. Ktoś krzyczał, ktoś upadł, usłyszała huk.
Zombie. Żywa-nieżywa. Na raz. Niemożliwe.
Przestraszyła się, skuliła pod ścianą. Policzyła od trzech wspak, myśli przyśpieszyły, wspomnienia zaczęły wirować w jej głowie, jak szkiełka w kalejdoskopie. Wybierała te, które pasowały i układała z nich nowe wzory. Trening. Zmęczenie. Ogromne zmęczenie. Sen. Odpocząć. Spać. Złapała uczucie podpięte do wspomnień i rzuciła nim w żywych-nieżywych. Ogromne zmęczenie. Spać.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |