| Witalis z niedźwiedziem szli na końcu. Od pewnego czasu z ich brzuchów zaczęły wydobywać się niepokojące dźwięki. Trochę jakby wilcze wycie, ale tak, jakby ten wilk był pod wodą?
Teraz, kiedy dotarł do nich zapach pieczystego, wilki z głębi ich trzewi zawyły zgodnym chórem. Nawet, ta wyraźna nuta gówna, nie zniechęciła ich. Witalis już tyle podróżował z miśkiem, że się przyzwyczaił, a Jakubowi było wszystko jedno.
- No, pany, co jest? - Powiedział po tym jak prawie wpadł na idącego przed nim Arno. - Czemu stoimy? Czujecie to, co my? Tam musi być jakaś cywilizacja! Co, strach was obleciał? Nie bójcie się, my artyści wszędzie jesteśmy mile widziani. Damy jedno, czy dwa przedstawienia i zarobimy na żarcie dla wszystkich. - Jakby na potwierdzenie tych słów Jakub głośno zawarczał zadem. - Dalej, kto pierwszy? |