Morska strzelanina urwał się tak nagle, jak nagle się zaczęła; gwałtowny wybuch przemocy, sprowokowany i rozdzielony przez mocne morskie prądy, które teraz, nakarmione krwią zabitego, unosiły obie łodzie w dwie przeciwbieżne strony.

Manuela wydarła się szalonym i radosnym YEAAAAHHHHH!!!!, wypieprzając resztę magazynka w powietrze, kiedy patrolowy kuter umknął przed zmasowanym ogniem najemników. - Uciekajcie, rządowe psy!! Żryjcie gówno!! - wołała, tańcząc na pokładzie, wystawiając w kierunku żołnierzy środkowy palec i rzucając w ich kierunku wyzwiska w trzech językach na raz. Adrenalina buzowała w jej żyłach jak kop po najlepszych dragach, wzmocniona jeszcze świadomością, że udało jej się zrobić coś dobrego dla uciekających. Jeśli reszta sołdatów El Presidente miała być tak samo groźna, to czarnoskóra nie widziała nie tylko najmniejszych problemów z wydostaniem marnotrawnego synalka z tej zaplutej wysepki, ale też ze zrobienie anarchistycznych "porządków" na miejscu.

W całym tym świętowaniu zwycięstwa jakoś umknął jej fakt, że Ron oberwał. Stał jednak na nogach o własnych siłach, więc nie nie mogło być z nim tak źle... Zresztą, Manulela samolubna nie była i szybko pomodliła się do Kościstej Madonny o zdrowie dla postrzelonego towarzysza. Szczerzyła się jednak nieprzytomnie i entuzjastycznie gratulowała każdemu z załogi i strzelców walki; nawet kiedy już głowa nieco jej przestygła i zabrała się za uzupełnianie magazynków i próbę złapania choć odrobiny odpoczynku przed "lądowaniem", z jej postawy biła aż nadto widoczna radość i energia, którą przyniosła jej ta rozróba i śmierć "dyktatorskiego kundla".