| Zbigniew zaklął pod nosem. Po prostu nie trafił, czy wroga chroniła magia?
Wrzasnął na znikającego w budynku stajennego:
- Sprowadź wojowników, tchórzu! Mamy tutaj zdrajcę!
Jest nas dwóch - pomyślał. Wąsacz musi kiedyś zleźć z tego dachu. Pobiegł więc na drugą stronę budynku, mając nadzieję że wróg zeskoczy po jego stronie. Gród był spory, ale nie aż tak duży żeby nikt nie zainteresował się jego krzykami i rżącymi nienaturalnie końmi. Ktoś musiał być w pobliżu. Zresztą jego przyjaciele pewnie już tu zmierzają. Na pewno uda się kogoś spotkać, wtedy wezwie się pomoc i otoczy gadzinę. Czas działa na ich korzyść, niech tam siedzi. Przyjdą łucznicy i zestrzelą go jak kaczkę... |