| Fechmistrz spojrzał po pozostałych.
- To teraz ja? - zapytał, nie chcąc odbierać komuś przyjemności przedstawienia swojej historii. Gdy nikt się nie odezwał, zaczął mówić. - Byłem żołdakiem, jakich wielu. Tatuś wierzył, że szybko się wsławię i zostanę jakimś ważnych dowódcą, czy coś. Takie życie nie należało do najciekawszych, ale nie narzekałem. Jestem pewien, że niebawem zostałbym znanym wszędzie strategiem, ale miałem pecha. Raz przedstawiłem swoje zdanie na temat najbliższych planów dowódcy i wyraziłem się niezbyt pochlebnie o jego pomyśle. Ten uniósł się honorem, nie dopuścił do siebie myśli, że może się mylić, a moje słowa uznał za obrazę. Wyjął miecz i musiałem się bronić. Gdybym miał opisać ten heroiczny pojedynek dokładnie, nasza wyprawa miałaby kilkudniowe opóźnienie, więc powiem tylko, że mój przeciwnik nawet po utracie broni się nie poddał. Sięgnął po sztylet i chciał mnie zabić. Ja mu tylko podłożyłem nogę, sam się nabił na ostrze. Dzięki moim wrodzonym zdolnościom przekonywania, udało mi się odejść bez problemów. Przecież tylko się broniłem, nawet go nie zraniłem swoim mieczem, tylko pomogłem mu nabić się na jego własny sztylet.
__________________
Cóż może zmienić naturę człowieka? |